En%20Profunda%20Korto

la eksedziĝan atestilon subskribitan kaj sigelitan de Ailin. Aldone al ĝi estis paperpeco.
Malfaldinte ĝin, ŝi trovis, ke sur ĝi skribiĝas la poemeto, kiun ŝi laŭvole verkis antaŭ pli ol
monato:
“Multe da paseoj ne plu memoreblas,
Hato kaj dankem’ en vento jam forblovis.
Korinklino tiom ardas en du mondoj,
Sopiremo tiom daŭras dum dek jaroj.
Ĉulaterokajl’ĉiel’ kuniĝi eblus?
Nur kukol’ lamente krias en arbaro,
‘Ve,plibonevidisiĝu, disen for!’”
Jes, ŝi jam revenis el la alia mondo. Kun la koverto kaj leterpapero en mano, ŝi klinis sian
korpon super Bai. Ĝuste tiam li vekiĝis. Kun maltrankvileco, li vokis, “Hanyan?”
“Jes, mi estas ĉi tie,” ŝi respondis facile en ploranta tono. Firme premante lian manon, ŝi
brakumis Tingting-on, kiu portis mienon plenan de granda surprizo. Tri kapoj, ne, tri koroj
alpremiĝis.
Nu, nia rakonto finiĝis.
Nu, la nova Hanyan Bieno finkonstruiĝis, pli lukse, delikate kaj bele ol tiu jam detruita de
fajrego. Krom per brikoj kaj ŝtonoj, oni konstruis ĝin per multo da amo. Ĝi estis la plej bela domo
en la mondo.
Nu, frumatene de nova majo, tiuj tefoli-kolektantinoj pretervole levis sian kapon kaj rigardis al
la ĝardeno kun altaj arboj kaj pompaj floroj, ĉar el ĝia profundo alblovis arĝentaj ridoj kaj krioj de
knabineto, “Pacĵo kaj panjo, kie vi sin kaŝas? Bone, mi jam kaptis vin!”
Kaj sekvis kaskado de ridoj kaj kantado de la knabineto,
“Havas mi azenon etan,
Sed neniam rajdas sur ĝi.
Iutage pro impulso,
rajdis mi al bazaro.
Kunvipet’enmano,
mi jen montris min fiera.
Mi ne sciis kial, pum pum,
Falis mi vere en kotaĵon.”
Rido infektis. Tiuj tefoli-kolektantinoj ekridetis inter si. Kaj eĉ Gao Lide, kiu estris la laboron
apude, kontraŭvole ekridetis.
La kantvoĉo el Hanyan Bieno senĉese alŝvebis, alŝvebis, alŝvebis... kaj alŝvebis el la profunda
korto kaj el la mondo de amo, ĝis tre tre malproksimeco.
Ĉi tiu estas varma kaj sentoplena mondo, ĉune?
FINO
vesperedela25-ademarto,1969
Tajpeo
- 182 -