En%20Profunda%20Korto

malfacile junulino serĉadas laboron en la socio, precipe tiuj belaj junulinoj, ĉar troviĝas ĉie
kaptiloj, kiuj atendas ilian enfalon. Li suspiris en la korfundo kaj sentis bedaŭron pri ĉi tiu
junulino kun eleganta nomo Zhang Hanyan.
“Ĉu la laboro estas necesa al vi?”
“Jes.”
“Kial?”
”Por pagi ŝuldon.”
”Pagi ŝuldon? Ĉu viestasŝulda? Kaj viaj gepatroj?”
“Mi ne havas gepatrojn.” Deprimiĝinte, ŝi apogis sian vangon per la mano, sidante tie. Ŝiaj
okuloj pli kaj pli malheliĝis. “En mia infaneco miaj gepatroj mortis, kaj mi jam ne povas
rememori, kiel ili aspektis. Mia malproksima parenco alportis min al Tajvano. La geedzoj havis
nur idiotan filon. Ili min vartis kaj edukis ĝis kiam mi diplomiĝis el la supera mezlernejo. Kaj
poste, ili subite diris al mi, ke mi edziniĝu al la idioto...” ŝi montris malpezan rideton, rigardante
lin. “Jen estas mia rakonto. Mi ne volis, kaj rompiĝis la amsento inter ni. Mi transloĝiĝis eksteren
kaj mi perlaboris monon por repagi al ili la ŝuldon, kiun mi akumulis dum dekkelkaj jaroj.”
“Tio ne pravigeblas!!” li diris iom indigne. “Kiom vi devas repagi al ili?”
“Du cent mil dolarojn.”
“Kiom vi perlaboras ĉi tie ĉiumonate?”
“Mil dolarojn.”
Ho ĉielo! Kiom longe ŝi devas laboradi por repagi la ŝuldon! Li direktis sian rigardon al ŝi, kiu
evidente jam klinis sian kapon al sia sorto. Ŝia fordonema kaj obeema mieno igis, ke li volis
elkore pravigi ŝin pro la maljusteco. “Vi povas ne repagi ilin, ĉar ili ne diris pli frue, ke la kondiĉo
por varti vin estas edzinigi vin al la idioto! Laŭ leĝoj, ili ne povas sin pravigi. Nenecesas doni
atenton al ili!”
“Laŭ leĝoj, ili ne povas sin pravigi, sed laŭ homaj sentoj, mi ŝuldas multe al ili!” Ŝi eligis
eksuspiron kaj ree iom kuntiris siajn brovojn. “Vi ne komprenas. Mi ruinigis ilian dumvivan
esperon. En iliaj okuloj, mi estas maldankema... Tial mi volontas repagi al ili la sumon da mono
por moderigi la pezon sur mia konscienco.” Levinte siajn okulharojn, ŝi rigardis lin kviete kun
pridemanda mieno. “La ŝuldo de la homa vivo estas malfacile kalkulebla, ĉu ne?Onioftenepovas
juĝi, kiu ŝuldas al kiu.”
Li fiksrigardis ŝin. Li aprecis ŝin! Liaj ĉiuj konscioj kaj pensoj aprecis ŝin. Kaj krome, iom
post iom, forta kaj mirplena sento elŝprucis el lia koro. Li neniel atendis, ke ekzistas tia figuro
inter liaj laboristinoj! Kvazaŭ eltrovinte perlon en amaso da sablo, li ne povis kaŝi sian ravan kaj
emocian senton. Stariĝinte, li abrupte diris decideme, “Vi devas tuj forlasi ĉi tiun laboron!”
“Ho, sinjoro?” ŝi surpriziĝis. Ŝia buŝo ĵus revivigita paliĝis. “Mi bedaŭras, ke mi svenis. Mi
certigu al vi...”
“Vi ne povas certigi al mi ion,” li ridete interrompis ŝin, ĵetante sian mildan rigardon sur ŝian
vizagon. “Se vi nun restus sub la suno pliajn du horojn, vi ankoraŭ svenus! Vi ne kapablas
plenumi ĉi tiun taskon.”
“Ho, sinjoro?” Ŝi rigardis supren al li, pasive kaj senhelpe. Ŝiaj tremetantaj lipoj prezentis ŝin
ankoraŭ pli kompatinda.
“Do, ekde morgaŭ, vi eklaboros en mia oficejo. Mi bezonas homon, kiu povas helpi al mi fari
skriban laboron, ordigi kaj ellabori kontraktojn, subskribi kaj disdoni fakturojn. Post momento mi
ordonos al maljuna Zhang almeti alian skribtablon ĉi tien.Ekdemorgaŭvi...” -68