En%20Profunda%20Korto

“Transloĝiĝi al Hanyan Bieno? Kune kun Ailin?” Gao demandis dubeme.
“Ne! Mi volas eksedziĝi kun Ailin. Ĉarmiaunuaedzinonemortis,lanunageedziĝo estas
senvalida!”
“Ne forgesu vian promeson al Hanyan!”
“Mi ne povis ne faris tiun promeson!”
“Ŝi volas, ke vi plenumu vian promeson! Ŝi estas decidema virineto!”
“Mi klopodos,” Bai diris, “Mi volas rekonstrui mian familion. Edzo, edzino kaj ilia filino
devus rekuniĝi! Ili devus esti feliĉa familio!”
“Bone! Mi vidos, kion vi faros!” Gao diris, “Mi difinu la tagon, kiam vi vere konvinkos
Hanyan, solvos la problemon de geedziĝo kun Ailin kaj finkonstruigos Hanyan Bienon! Do, tiun
tagon mi revenos kaj ekordigos la te-plantejojn!”
“Ĉu vere?”
“Vere!”
“Do, ni faru decidon pri tio! Tiam vi devos reveni, sed ne mistifikos min per diversaj kaŭzoj!”
“Certe! Sed vi havos mizerplenan vojon antaŭ vi!”
“Tio estas mia afero!” dirante, Bai etendis sian manon. “Ni manpremu por la interkonsento!
Neniel rompu vian promeson!” Tiel du viroj firme manpremis, el kio novaj amikeco kaj kredo
naskiĝis. Kun surprizo, Gao rigardis Bai-on. Li vidis brilan kaj decideman vizaĝon, kaj kuraĝan,
firman kaj novan vivon. Li eksentis tian konfuzon: tio tute estas la animo reviviĝanta el la morto!
Je vesperkrepusko, Fang Siying, tirante Tingting-on je la mano, eliris el la lernejo. Apenaŭ ili
trapasis la pordon de la lernejo, ili vidis Gao-on kaj Bai-on starantajn ĉe la pordo. Tingting, tuj
forlasinte la manon de Fang, alkuris, kriante, “Paĉjo! Paĉjo! Onklo Gao! Onklo Gao!”
Kaptinte ŝian maneton, Bai ĉirkaŭprenis ŝian maldikan talion. Li milde ridetis kun dorlotemo
kaj ĝojo. Li ekkaresis ŝiajn harojn, demandante, “Ĉu vi bone kondutis en la lernejo? Ĉu instruisto
riproĉis vin?”
“Ne! La direktoro de instruado ankoraŭ laŭdis min!”
“Ĉu vere?”
“Demandu al instruistino Fang, se vi ne kredas!” Starante apude, Fang fiksrigardis Bai, kun
mirplena mieno. Li jam ŝanĝiĝis! Ŝi tuj trovis tion. Nun li plenis tutkorpe je varma tenereco, lia
vizaĝo brilis, kaj lia voĉo milde sonis. Li jam denove ŝanĝiĝis al la vivanta homo kun sango, karno
kaj ostoj! Ŝi gapis al li, dum Tingting jam alkuris kaj svingante ŝian manon, ameme kaj dolĉe diris,
“Diru al mia paĉjo, instruistino Fang! Diru al mia paĉjo!”
“Ĉu jes?” Bai turnis sian vizaĝon al Fang. “Ĉu ŝi diris la veron?” Lia voĉo aŭdiĝis tiom tenere
kaj sur lia vizaĝo disfloris milda brilo.
“Jes, ŝi diris la veron,” ŝi malrapideme diris, kun distriĝema mieno.
“Jen! Ĉu jes? Mi ne mensogis!” Tingting fiere turnis sin al sia patro. Kaj poste, ŝi turnissinal
Gao, “Onklo Gao, kiom da tagoj vi restos en mia hejmo?”
“Mi foriros jam morgaŭ!”
“Tiel baldaŭ?Kialvinerestosĉitieplidatagoj?” “Petu al onklo Gao, ke li alportu siajn du filetojn por ludi kun vi!” Bai diris.
Surprizite Fang rigardis Gao-on. “Ĉu vi jam edziĝis?”
“Ses jarojn. Mi havas du infanojn, ambaŭ filojn.”
“Ili certe estas amindaj.”
“Tre petolemaj,” dirante, li prenis Tingting-on je la mano. “Venu, Tingting! Ni vetkuru. Ni
- 146 -