En%20Profunda%20Korto

skuiĝis kiel falanta folio en frosta vento. Per voĉo petega kaj trista, ŝi kriis, “Mi petas, ke vi ne
demandu plu! Ne demandu plu, mi petas, instruistino!”
“Ni iru!” Stariĝinte, Fang kaptis la knabinon. “Ni iru al via hejmo. Mi volas paroli kun viaj
gepatroj!”
“Ne!” Kriante, la knabino ĉirkaŭbrakumis Fang-on. Kun sia larmokovrita vizaĝeto en ŝia sino,
ŝi diris plorsingultante, “Ne diru al mia patro, mi petas! Bona instruistino, mi petas vin! Mia patro
scias nenion, li nenion scias. Li estas blinda kaj vidas nenion. Ne diru al li, alie li koleriĝos kaj ne
povas elteni. La kuracisto diris, ke li ne povas koleriĝi, ĉu vi scias? Instruistino, mi petas, ke li ne
sciiĝu pri tio. Panjo faris tion ĝuste por kolerigi lin… Oh, instruistino!” Ŝi firmeenŝovis sian
kapon en ŝian sinon, sufokiĝinte de plorsingultoj.
La koro de Fang krampiĝis. “Ĉu vi diris… vi diris…” ŝi haste spiradis, “ke via panjo faris tion?
Ĉu ŝibatisvin?”ŝidemandis malfacile kaj nekredeme.
“Em, instruistino, nepre ne diru tion al mia patro! Ne diru al li, ĉu? Instruistino!” la knabino
daŭre plorsingultis kaj petegis.
“Oh, Tingting.” Fang faris engluton de salivo kaj ekpalpebrumis: ŝi devas kvietigi sin unue.
Levante ŝian mentonon, ŝi okuleekzamenisŝian larmokovritan magran vizaĝon. Kiu scias, kiel
granda ŝarĝo pezas sur la koro de ĉi tiu infaneto! “Diru al mi la veron. Mi promesas, ke mi ne
diros al via patro,” ŝi diris, “Kiu batis vin? Ĉu via panjo?”
La knabino kapojesis.
Fag eksentis korpremon. Ŝi firme ekfermis siajn okulojn kaj forturnis la kapon. Post longa
momento, ŝi returnis sian kapon kun larmoplenaj okuloj. “Tamen, vi ĵus diris, ke via panjo tre
amas vin kaj ŝi estas la plej bona panjo en la mondo!”
“Instruistino!” petegis la knabino, kompatinde rigardante la instruistinon.
“Ĉion vi teksis, ĉune?”
La knabino refoje kapojesis.
“Ĉu vianaskiĝtago?” Fang daŭre demandis, “Ankaŭ vi mensogis, ĉu ne? Hieraŭ tute ne estis
via naskiĝtago, ĉu?”
La infano honteme mallevis la kapon.
“Kialviteksisĉion ĉi tion?”
La infano restis senparola.
“Pro kio?”
Ŝia kapo kliniĝis pli malalten.
“Mi ne volas, ke vi kredu, ke mia panjo ne amas min.” Ŝia voĉo flustre mallaŭtis. “Mi timas,
ke vi diros tion al mia patro.”
“Ĉu via panjo ofte batas vin? Kial?”
La knabino levis siajn okulharojn. En ŝia larmoplena okulparo troviĝis melankolio de
plenkreskulo. Dum momento, ŝia vizaĝeto, jam ne plu naiva nek infaneca, fariĝis prudenta, saĝa
kaj matura.
“Vi certe scias, ke ŝi neestasmiaproprapanjo,”ŝidiris malforte. Ŝia voĉo kvietiĝis sen
plendo, sen malamo. “Mi ne povas postuli, ke ŝi amu min kiel mia propra panjo, ĉu? Plie, mia
patro malbone traktas ŝin kaj pro tio ŝi koleriĝas. Ŝi elverŝas sian koleron sur min, tiel ke ŝi
provokas koleron ĉe mia patro.” Ekskuinte sian kapon, ŝi, kun aminda kaj tolerema mieno, rigardis
al Fang. “Mi ne donas al ŝi ŝancon. Mi ne lasas mian patron sciiĝi pri tio. Instruistino, gardu la
sekreton por mi, ĉubone?”
-18