En%20Profunda%20Korto

6.
La unuan nokton, kiam Fang ekloĝis en la domo de Familio Bai, ŝi maldormis.
Kuŝante sur la luksa litego kun manoj sub sia kapo, ŝi gape rigardis al la vitra lustreto pendanta
el la plafono. Ĉe la litkapo aromo de rozfloroj atakis ŝian nazon. Ekster la fenestro la lunlumo
mildis kiel akvo, kaj la nokta zefiro blove karesis la fenestrajn kurtenojn. En la tuta domo regis
silento. Ŝi kuŝis senmove. Kvankam ŝi estis tre laca, ŝi ne emis endormiĝi. Ŝi nur sentis
maltrankvile ondantajn pensojn en la kapo. Ŝi serĉis en la memoro tiutagan posttagmezon: kion ŝi
faris tiam? Ŝi promenadis kun Tingting en la pinarbaro sur la montdeklivo, kaj ŝirkolektis du
junajn bambuoj en bambuaro. Poste ili paŝadis laŭvole. Kiam ili atingis la randon de la ponto ĉe
bambuaro, ŝi diris al Tingting, “Ni kolektu ŝtonetojn sub la ponto, ĉu bone?”
Tiu hezitis iomete. Kun neordinara mieno, ŝi ĵetis abomemindan rigardon al la rivereto. Fang
mirplene demandis, “Ĉu vineŝatas ŝtonetojn en la rivereto do?”
“Ne estas tiel,” ŝi skuis la kapon. Poste, montrante la rivereton, ŝi diris, “Ĝuste en la rivereton
mia propra patrino ensaltis kaj dronis en ĝi.”
“Ho,” Fang rapide ekkuntiris siajn brovojn. Kial plenkreskuloj lasas siajn infanojn sciiĝi pri
tiuj malfeliĉaĵoj! Ili eĉ ne konsideras, ĉu tiuj animetoj povas elteni tion! Kiel kruela vi estas, Bai
Peiwen!
“Ili diris, ke tiun tagon la rivereto ŝveliĝis. Kaj plie la ponto estis puŝrompita de fluakvo pro la
tajfuno de antaŭa tago.Tial,paĉjo diris, ke panjo falis pro mispaŝo. Ĉi tie ne estis lampoj kaj tiun
nokton estis tre mallume. Ŝi certe ne vidis, ke la ponto jam estis rompita.”
“Kielvisciiĝas multe pri tio?”
“Tion ĉiuj scias. Ili babilis pri tio malantaŭ mia dorso, pensante, ke mi ne povas aŭdi. Ili
ankoraŭ diris…” La knabinon kaptis subita malvarma ektremo.
Ne! Ĉu ili ne volas teni la sekreton pri la deveno de la knabino? Ektirante la manon de
Tingting, Fang tuj venis al la alia temo de la parolo, “Ni ne plu babilu pri tio, Tingting. Vi
konduku min al la Templo de Pinoj kaj Bambuoj por nin distri, ĉu bone?Miaŭdis, ke la templo
estas tre fama, sed mi neniam vizitis ĝin.”
“Bone! Mi konduku vin tien.” Tiel ili iris al la templo laŭ la vojeto inter pinarbaro. Ili grimpis
laŭ la ŝtonŝtuparo, ambaŭflanke de kiu staris junverdaj pinoj en silento. La pinoj ŝirmis ilin
kontraŭ la sunlumo kaj ili surpaŝis la ŝtupojn kovritajn per malhela musko. Ĉirkaŭe regis
nepriskribebla soleneco kaj kvieto. Post longa tempo, grimpinte multe da ŝtupoj, ili fine venis
antaŭ la templon. Floroj kaj arbedoj dense kreskis antaŭ ĝia pordo, antaŭe kajmalantaŭe staris
pinarbaro, kaj dekstre kaj maldekstre troviĝis bambuaro. Pro tio oni nomis ĝin “Templo de Pinoj
kaj Bambuoj”. En ĝi Avalokiteŝvaro estis kultata. Antaŭ la templa navo ŝvebis spirale incensfumo.
Kaj antaŭ la pordo staris grandega bronza kvarpieda incensbruligujo, en kiu sennombraj
incens-vergetoj brulis. Starante antaŭ la pordo, oni povis pririgardi la urbon Tajpeo en
malproksimo tra la ĉirkaŭa pitoreskejo.
Antaŭ la templo ili staris dum kelka tempo. Tingting, svingante sian manon, diris, “Instruistino,
ĉu vi ne petas paperslipon pri sortodivenado!”
Kun malseriozeca konduto, ŝi vere bruligis fasketon da incensvergetoj kaj petis paperslipon,
sur kiu legiĝis la jenaj vortoj kun tre ambigua senco:
-33-