En%20Profunda%20Korto

19.
Tiel komenciĝis longa kaj malfacila baraktado en la vivo de Hanyan. Kaj Peiwen? Ekde la
geedziĝo, li ekhavis simplan kaj idealan opinion pri la homa vivo. Li sentis ĝojon, ravitecon,
dankemon kaj kontentecon. Li mem konsideris, ke li, kiel filo dorlotata de la Ĉielo, en tia juna aĝo,
havas sukcesan karieron, grandan familion kaj senkompare belan edzinon, kion alian li ankoraŭ
postulas? La negocado de te-folioj pli kaj pli grandiĝis, kaj siaflanke, li havis neelĉerpeblan
energion pro sia juneco. Li do verŝis sian fervoron en disvolvadon de sia afero. Kun ekspansio de
la negocado, li fariĝis pli kaj pli okupita, kaj samtempe energia kaj ĝoja. Li ofte prenis ŝian
vizaĝon per ambaŭ manoj kaj fiere kisis ŝian etan nazpinton, dirante, “Ĝuu la vivon! Vi havas
kapablan edzon, Hanyan!”
Ŝi milde ridetis al li. Kvankam interne ŝi ne preferis, ke li estis tiel okupita, nek ke lia afero
disvastiĝis tiel prospere, ŝi tamen diris nenion. Ŝi sciis, ke bona edzino ne devus reteni sian edzon
ĉe si, kaj ke viro havas sian mondon kaj ĉiu viro bezonas sukcesplenan aferon por riĉigi sin kaj
kontentigi sian fieron.
Sedkianvivonŝihavis?
Ĉiutage frumatene li foriris de la hejmo por komenci sian vivon de okupiteco kaj ofte ne
revenis ĝis kvina aŭ sesa horo posttagmeze. Se li havis societeman aranĝon, li revenis pli malfrue.
Siaflanke, ŝi pritondis rozflorojn en la ĝardeno, ordigis la ĝardenon, ellernis kuiri, bonordigis la
ĉambron, faris kudradon... ĉiutage ŝi restis endome. Ŝi nekuraĝis eliri el la pordego de Hanyan
Bieno nek vojaĝi al Tajpeo nek renkonti Peiwen-on ĉe la Bambu-Pina Ponto, ĉar ĉiumomente la
akraj kaj seriozaj okuloj de maljuna sinjorino Bai ŝin spuris kaj gvatis. Se nur ŝia kapo elŝoviĝis el
la fera pordego de Hanyan Bieno, la maljunulino instruis per malvarma voĉo, “Kiel? Ĉu vine
povas resti plu endome? Mi jam frue sciis, ke estas malfacile por vi esti bonkonduta bofilino ĝuste
pro via personeco.”
Kunpremante siajn dentojn, ŝi sinregis.Ŝidecidis ne eliri el la bieno eĉ unu paŝon! La domo
riĉe ornamita, la ĝardeno kun prosperaj floroj kaj arboj kaj la delikate konstruitaj pavilono kaj
etaĝdomo eĉ fariĝis kaĝo, kiu firme enŝlosis ŝin. La tagoj treniĝis tiel longe, solece kaj neelteneble
por ŝi. Ĉe la fenestro, ŝi kalkulis la sekundojn, atendante lian revenon. En la ĝardeno, ŝi kaŝeme
faligis larmojn, starante antaŭ la bedo de rozfloroj.
Tamen la maljuna sinjorino ne pretervidis ŝiajn larmojn. Rigardante ŝiajn okulojn kun
falontaj larmoj, ŝi emisdiri,“Ĉulafamilio Bai faras iom maljustan al vi? Aŭ ĉuvipentasprivia
edziniĝo alPeiwen?Aŭĉu mi malbone traktas vin? Kial vi havas okulojn plenajn de larmoj de
mateno ĝis la vespero, kvazaŭ vi funebre priplorus mortinton?”
Ŝi forviŝis larmojn. La unuan fojon ŝi trovis, ke ŝi eĉ ne havas liberecon faligi larmojn. Sed la
maljuna sinjorino ankoraŭ ne forlasis la senlarman bofilinon. Rigardante ŝian palan kaj ĉagrenitan
vizaĝon, ŝi rigore demandis. “Kial vi tenas longan nazon tuttage? Ĉu mi, kiel via bopatrino, devas
agi laŭ via vizaĝesprimo? Al kiu vi prezentas koleran mienon, ĉar Peiwen forrestas de la hejmo?”
“Aĥ, maljuna sinjorino!” ŝi nereteneble kriis mallaŭte. “Kiel vi volas min konduti? Kiel vi
volas min konduti finfine?”
“Kiel mi volas vin konduti?” La kolero de la maljuna sinjorino des pliiĝis. “Kiel mi kuraĝas
voli vin konduti? Tuttage mi senfine toleras viajn malĝojigajn vizaĝesprimojn, ĉu mikuraĝus
-113-