En%20Profunda%20Korto

sed ŝi diris nenion, eĉ ne unu vorton.
“Hanyan, vi ŝanĝiĝis!” li daŭrigis, “Vi jam ŝanĝiĝis kaj fariĝis nekomprenata! Mi ne
komprenas, kio okazas al vi. Ĉu vi havas ion kaŝitan en via koro? Ĉu vi ne kontentas pri la familio
Bai? Ĉu mi traktas vin ne sufiĉe bone? Hanyan, por honeste diri, via lastatempa konduto
malesperigas min!”
Ŝi ankoraŭ rigardis lin, sed larmoj malrapide rulfalis el ŝiaj vangoj. Ŝi ne forviŝis ilin kaj lasis
ilin senbride flui. Ŝi larĝigis siajn okulojn flagrantajn kun larma brilo, kun nefidema lumo, kun
tristeco, kun ofenditeco kaj kun multaj neeldireblaj suferoj. Li firme sulkigis sian frunton, ĉar ŝia
vizaĝesprimo moligis lian koron. Sed decidiĝinte, li ordonis, “Viŝsekigu viajn larmojn, Hanyan!
Iru pardonpeti de panjo!”
Ŝi ekskuis la kapon.
“Iru!” Prenante ŝin je la ŝultro, li staris antaŭ ŝi, kiu, sidante sur la litrando, suprenrigardis lin.
Li skuegis ŝian ŝultron, severe dirante, “Vi devas iri, Hanyan!”
“Ne!” ŝi fine eligis unu vorton.
“Hanyan!” li kolere kriis. “Tuj iru!”
“Ne, ne, ne!” ŝi diris salve. “Ne devigu min, Peiwen! Ne devigu min!”
“Mi devas!” li mienis serioze. “Panjo estas la estro de familio. Mi ne toleras la klaĉon, ke Bai
Peiwen havigas al si edzinon, sed forgesas sian patrinon. Se vi estas bona virino kaj bona edzino,
vi devu ne konduki min al tia situacio nek stampi min per la nomo ‘nefileca filo’! Tial, vi devas
iri!” lia voĉo sonis tiom firme kaj peze. “Ĉu viaŭdas min? Hanyan, vi ne havas alternativon. Vi
devas iri!”
Levinte la kapon, ŝi refoje suprenrigardis lin. Aŭdiĝis ŝia voĉo malplena, perpleksa kaj trista,
kvazaŭ de malproksimo. “Ĉu vi nepre devigas min fari tion?” ŝi demandis afliktite, kun sia rigardo
direktita tra li al alia loko.
“Jes!” dirante, li nereteneble ektremis. Ŝia mieno donis al li malbonaŭguran senton.
“Do, mi iru!” Stariĝinte, ŝi irisallapordo,kvazaŭparolante al si, “Sed, Peiwen, vi pentos pri
tio!”
Kaptinte ŝin je la brako, li fikse rigardis ŝin.
“Kion vi volas diri?” Rigardante lin, ŝi malrapide ekskuis sian kapon, sed ne respondis.
Liberiginte sin el lia kaptado, ŝi iris ekster la pordon, kun rigida korpo kaj pala senesprima vizaĝo.
Ŝi rekte iris al la pordo de la maljuna sinjorino kaj puŝmalfermis ĝin. Kun sia rigardo fiksita al la
maljunulino, ŝi klare diris, kvazaŭ recitante tekston, “Mi eraris, maljuna sinjorino. Bonvolu
pardoni min. Ĉar mi estas de malalta deveno kaj ne scias, kiel bone konduti, mi ofendis vin. Mi
esperas, ke vi montros grandanimecon kaj indulgemon al mia kulpo.”
Fininte sian parolon, anstataŭ atendi la respondon de la maljuna sinjorino, ŝi turnis sin kaj iris
al sia ĉambro. Kiam ŝi irisallapordo,ŝin kaptis subita vertiĝo kaj malforteco. Ŝi stumblis, kaj ŝi
volis kapti la pordon por apogi sin, sed ŝi maltrafis. Ŝi falis alvizaĝe sur la teron kaj svenis antaŭ la
tapiŝeto ĉe lapordo.
Eliginte laŭtan ekkrion, Peiwen sin ĵetis al ŝi kaj brakumis ŝian kapon, kriante plengorĝe,
“Hanyan! Hanyan! Hanyan!”
Ŝi kuŝis senkonscie, kaj ŝia kapo senforte pezis sur lia pojno. Kun sensangaj lipoj, ŝi feble
spiradis. Ĉe tioliakorodolorekuntiriĝis kaj malvarmaj ŝviteroj eksudis sur lia frunto. Kun pala
vizaĝo, li brakume levis ŝin, ankoraŭ senĉese kriante, ”Hanyan! Hanyan! Hanyan!”
Tio alarmis ĉiujn en la tuta domo. Gao Lide elsturmis el la ĉambro. Vidinte tion, li tuj
- 122 -