En%20Profunda%20Korto

12.
Kuŝante sur la lito en sia ĉambreto, Hanyan stupore rigardis la plafonon, kun siaj manoj sub la
kapo. Vaporeca varma aero pleniĝis en la ĉambreto. La sunsubira rebrilo oblikve prilumis la
dekoloriĝintan fenestrokurtenon el blua tolo. Sen ajna ventblovo en la aero, la ĉambreto estis
varmege sufoka kiel granda bakforno. Ŝiaj nuko kaj mallongaj haroj ĉe la frunto malsekiĝis de
ŝvito. La kotona matraco sub ŝia korpo elsputis varmon kiel fajreto. Turninte sin sur alian flankon,
ŝi ĵetis la longajn haroj de nuko al verto kaj faris longan elspiron, kiu ankaŭ estis varma. Ekster la
fenestro staris alta muro de alia fabriko. La griza kaj malnova muro punktita per kafokoloraj
makuloj kaj pluvaj postsignoj prezentis nenian estetikan belecon. Tiu posttagmezo estis longa kaj
laciga, sekigita de la suno, senodora, sengusta kaj senkolora.
Hodiaŭ ŝine iris al laboro, kaj kiel ŝi povis pasigi la sekvajn tagojn? Ne labori, ne. Bai Peiwen
jam diris, ke ŝi neestastaŭga kiel laboristino. Se ŝi daŭrigus sian laboron en la fabriko, ŝi nur
pliigus ŝarĝon. Ŝi absolute ne utiligus la simpation de viro kiel la ŝtuparon supren. Ŝi nepovas
akcepti la laboron proponitan de li, kaj krome, ŝi ne plu povas labori en tiu te-prilaborejo kaj devas
elserĉi alian elirejon. Jes, alian elirejon! Kiel simplaj la du vortoj! Sed kie estas ŝia elirejo? Antaŭ
la pordo kuŝas nur la sakstrato.
Ŝi sidiĝis sur la lito, ŝvitmalseka tra la korpo, multe suferante. Ŝi rememoris la poemon de Su
Shi “kun glacieca haŭto kaj jadecaj ostoj, ŝi malvarmeta sen ŝvito”. Ŝajnas, ke tiu “ŝi” ne restis en
ĉi tielsufokaĉambro, alie ŝi ne havus “glaciecan haŭton kaj jadecajn ostojn”. Ŝi eksuspiris. Ĉiu
ajn poezieca ĉarmo bezonas subtenon de ekonomia forto! Realo estas kruela vipo, kiu povas
forpeli ĉiujn poeziecajn ĉarmojn. Stariĝinte, ŝi malfermis la malantaŭan pordon, kiu kondukis al
malgranda korto, kie troviĝis pumpilo por eltiri akvon, ĉar oni ne disponis pri kranakvo ĉi tie.
Malantaŭ la korteto staris la domo de la luanto, de kiu ŝi luislaĉambreton kontraŭ 200 dolaroj
ĉiumonate. Fakte, ŝia ĉambreto estis konstruita de la luanto, kiu utiligis la spacon de la korteto. Je
ŝia ĝojo, la ĉambreto havis du pordojn: unu kondukanta al la korteto, kaj la alia al strateto, tiel ke
ŝi povis libere en- kaj eliri. Enirinte la korteton, ŝi pumpis pelvon da akvo kaj portis ĝin en la
ĉambreton. Ŝi trempis siajn tutan vizaĝon kaj brakojn en la malvarmetan akvon, kio donis al ŝi
friskon. Rektiginte sin, ŝi prenis la speguleton de sur la tablo (ĉar ne troviĝis tualeta spegulo en la
ĉambro) kaj esplore rigardis sin. Sub distaŭzitaj haroj elmontriĝis ŝia pala vizaĝo kajsoleco
pleniĝis en ŝiaj senbrilaj grandaj okuloj. Demetinte la spegulon, ŝi eligis longan suspiron. Sidiĝinte
ĉe latablo,ŝielprenis plumon kaj skribis sur papero, “Ju pli malriĉa mi estas, des pli mi devas min
respekti. Ju pli humila mi estas, des pli alte mi devas min taksi. Ju pli sensignifa mi estas, des pli
mi devas min domaĝi.” Finskribinte, ŝi sentis sin multe refreŝigita kaj eĉ la sufoka varmo ŝajne
nemalmulte malaperis. Kombinte siajn harojn kaj ŝanĝinte helbluan veston, ŝi decidis eliri por
kelka tempo. Antaŭ ol ŝi eliris,ŝi aŭdis frapadon je la pordo. Ŝi ekmiris. Kiu faris viziton al ŝi? Al
ŝia ĉambro neniam venis gasto.
Kiam ŝi malfermis la pordon, ŝi ankoraŭ pli ekmiris. Ĉe lapordostarisridetantaviro,rekta,
alta kaj ordema... Li estis eĉ Bai Peiwen!
“Ho,” ŝi kriis surprizite. “Mi ne atendis... mi vere ne pensas, ke vi...”
“Ne tre facile por mi trovi vian loĝejon,” li diris ridete. Sen ŝia invito, li jam memvole envenis
kaj senzorgeme okule mezuris ĉi tiunsimplanĉambron. Li daŭrigis, “Mia aŭto ne povis atingi ĉi
-70-