En%20Profunda%20Korto

la alian nur kiam ili batalas por ekzistado, dum vi, homoj mortigas unu la alian pro diversaj
motivoj. Homoj! Kiel kruelaj vi estas!
Iu alkuris de la deklivo kaj ridete haltis antaŭ ŝi, kriante, “Fine vi alvenas. Ĉu vialiĝas al ni?
Sed vi malfruis. Ni tuj finos nian laboron.”
Ĵetinte retiriĝeman rigardon al Gao Lide, ŝi urĝeme skuis sian kapon, dirante, “Ne! Ne! Mi ne
venas pluki te-foliojn, sed mi... mi iras al la Bambu-Pina Ponto por atendi Peiwen-on.”
Post okula ekzamenado, Gao retiris sian rideton kaj diris sincere, “Ĉu la maljuna sinjorino
Bai embarasis vin?”
Ŝi panike surpriziĝis kaj levinte sian kapon, ripetade neis, “Ne, ne, tute ne! Ŝi estas bona
patrino. Kiel ŝi povus embarasigi min? Tute ne! Ne babilaĉu! Tute ne!”
Gao ekbalancis sian kapon kaj diris, “Do, foriru!” Li ekridetis. “Peiwen ja estas bonŝanca!
Kial neniu el miaj laboristinoj svenus!”
Sur ŝia vizaĝo naĝis ondo da embarasa ruĝiĝo. Gao tuj trovis, ke li diris ion nedecan. Tia
ŝerco vere trois, ke evidente li ĵetis ŝin en malkvietecon. Li tuj riverence klinis sin kaj diris,
“Pardonon, mi ne intencis...”
Ŝi ekridetis kaj skuis sian kapon, kvazaŭ dirante, ke tio ne gravas. Ŝia penso ankoraŭ troviĝis
en malproksima loko, en malproksima profunda valo. Ŝia kvieta mieno montris triston kaj
melankolion. Gao nereteneble ŝtoniĝis. Do, kie troviĝas la ĝojo fariĝi novedzino? Kie estas la
gloro de feliĉo? Sur la korpo de ĉi tiu virineto certe pezas multaj ŝarĝoj! Kio okazas al ŝi? Sin
turninte, Hanyan daŭrigis paŝadon laŭ tiu vojo. En la sunsubira lumo, ŝia figuro aspektis kaj
maldika kaj malforta, kvazaŭ ŝvebanta kaj nekaptebla fantomo. Gao eksentis frostotremon. Lin
kaptis malbonaŭguro. Kaj li tute stuporiĝis.
Atinginte la ponton, ŝi sidiĝis sur la balustradon de la ponto, sin banante en la oblikvaj radioj
de la aŭtuna suno. Sidante kviete, ŝi aŭskultis la lirladon de akvofluoj sub la ponto. La subira suno
disverŝis mildan ruĝan lumon sur la akvan surfacon kaj fragmitfloroj svingiĝis en vento. Ŝi
enpenseme rigardis la riverakvon, poste la subirantan sunon ĉe la horizonto kaj kolorriĉajn nubojn
sur la ĉielo. Ŝisenĉese murmure demandis, “Ĉu mi eraras? Ĉu mi faris ion eraran?”
Oni ne sciis, kiom longe ŝi sidadis tie. Fine konata hupado de la aŭto surprizis ŝin, tiel ke ŝi
eksaltis. Peiwen tuj bremsis la aŭton kaj ŝi alkuris. Malferminte la pordon, li ridete demandis,
“Kial vi sidas ĉi tie?”
“Mi atendas vin,” dirante, ŝi enŝovissinenlaaŭton.
“Ha, vi jam ne povas disiĝi de mi, mi pensas,” li iom fiere diris, sed la rideto tuj malaperis de
liaj lipoj. Li okule ekzamenis ŝin. “Kio okazis, Hanyan? Ĉuviploris?”
“Ne, ne,” ŝi energie skuis sian kapon, sed larmoj senbride fluis en ŝiajn okulkavojn kaj tuj
dronis ŝiajn nigrajn okulglobojn.
Lia vizaĝesprimo ŝanĝiĝis. Li parkis la aŭton ĉe apudvoja montpiedo kaj malfunkciigis ĝin.
Altirinte ŝin en sian sinon, li levis ŝian mentonon per mano kaj profunde esploris ŝian palan
vizaĝeton, serioze demandante, “Kio okazis? Diru al mi!”
Ŝi denove ekskuis sian kapon. Larmoj rulfalis el ŝiaj okuloj. “Mi nur sopiras al vi, treege,”
dirante, ŝikaŝis sian vangon en lian veston ĉe la brusto kaj firme ĉirkaŭprenis lian talion.
“Ho, ĉu jes?” Li eligis faciligitan elspiron kaj nereteneble karesis ŝiajn harojn kun
kompatemo. “Vi malsaĝuletino! Vi timigis min! Mi forestis nur kelke da horoj, vi ne devus fariĝi
tiel pala! Nu, levu vian kapon kaj mi pririgardu vin!”
“Ne!” Ŝi ŝovis sian kapon pli profunden kaj ŝia korpo iomete tremetis. “Poste, mi laboros
-111