En%20Profunda%20Korto

“Oh, mi... jes.” Ŝi elprenis la kajeron kaj tuj fermis la skatolon.
“Remetu la skatolon en la tirkeston. Ĝi estas la unusola aĵo, kiu elsaviĝis el tiu brulego. Ĉu vi
jam faris tion, fraŭlino Fang?”
“Je...es.”
“Nu, sidiĝu.”
Ŝisidiĝis.
“Malfermu la kajeron. Ek, legu por mi.”
Ŝi ĵetis profundan rigardon al li, kaj malrapide malfermis la kajeron je la unua paĝo. Ŝi
eksentis kunpremiĝon de la koro kaj steletoj saltadis antaŭ ŝiaj okuloj. Lastnokta malmulta
dormado kaŭzis tian distriĝemon kaj vertiĝon. Ŝi faris profundan enspiron, koncentris sian atenton
kaj rigardis la skribaĵojn sur la unua paĝo: Forlasitaj manuskriptoj de amata edzino Zhang
Hanyan.
“Kio okazas al vi, fraŭlino Fang?”
“Oh, mi iom lacas. Mi ne bone dormis lastnokte, mi pensas,” ŝi nevole diris, volante eviti la
nunan taskon.
“Tamen, ĉu vi volontus legi kelkajn alineojn por mi?” li insistis.
Senhelpe ŝi eligis suspiron. “Bone, se vi insistas pri tio.”
Mallevinte la kapon, ŝi turnis la unuan paĝon kaj komencis legi la tekston. La paĝoj de la
teksto, kiu konsistis el delikataj kaj malgrandaj vortoj nete skribitaj sur la kremkoloraj leterpaperoj
kun fona desegno de rozfloroj, estis zorgeme kaj delikate binditaj. Komence troviĝis tre kortuŝa
poemeto kaj ŝisoftvoĉe legis:
“Tiutage renkontiĝe inter floroj,
Mi ĉuis vin, kia vol’ en via kor’?
Vi mallaŭte flustris ĉeorelomia,
‘Mi vin volas! Mi vin volas kun fervor’!’
Ankaŭ mi sekrete al vi softe kveris,
‘Mi vin amas! Mi vin amas per favor’!’
Tamen kiu tago estas jen ĉi tago?
Kial kun mi ne parolas vi, sinjor’?
Mi vere ne scias pri deziro via,
Nek vi pri sekreto mia en memor’.
Nur kukol’ lamente krias en arbaro,
‘Ve, pli bone vi disiĝu, disen for!’”
Malpeze levinte sian kapon, ŝi ĵetis ekrigardon al li. Li kuŝis surdorse tie kun interplektitaj
manoj sub sia kapo. Li gapis per paro da siaj nevidpovaj pupiloj larĝe malfermitaj, kaj prezentis
sian vizaĝesprimon seriozan, profundan kaj absorbitan. La doloro en la fundo de ŝia koro pliiĝis
kaj pliiĝis... ĝis ĝi fariĝis forta premo subpremanta ŝiajn nervojn. La tasko de legado estis por ŝi
kruela kaj suferiga. Du gutoj da larmoj rulfalis de sur ŝiaj vangoj, kaj ŝi kaŝeforviŝis ilin. Dum ŝi
legis plu, ŝi eligis tremantan voĉon:
“Mi ankoraŭ rememoras pri tiu tago kaj tiu varmega posttagmezo. Starante sur la placo kie
oni sunumis tefoliojn, kun kapo, manoj kaj piedoj volvitaj per indiga tolo, mi vidis la tefoliojn
flosadi antaŭ miaj okuloj. Tiam kion mi pripensis? En mia cerbo ekzistis nek sonĝo nek poemo nek
prirevita princo. Mi sentis malplenon kaj solecon. Mi similis al sun-sekigita tefolio, jam perdinte
jun-verdan koloron. Tamen, ĝuste en tiu posttagmezo, ardigita de la suno, mia vivo tute
-58-