WET EN MENS - van Dick Wortel

verwachtte dat het aantal detacheringen zou teruglopen. Dat was niet het geval: “Ook in 1989
werd er winst geboekt, onder andere door een hogere opbrengst van de uurvergoeding bij
derden, zoals de universiteit, Academisch Ziekenhuis, musea en dergelijke. Bovendien
leverden de medewerkers en medewerksters goed werk”, schreef De Wilde. De buitendienst
van De Zijl Bedrijven was dagelijks op pad om de medewerkers te begeleiden en eventuele
meningsverschillen met de opdrachtgevers uit te praten. “De wachtlijst voor plaatsing de de
bedrijven is te kort”, schreef De Wilde, “De afdeling personeelszaken voert activiteiten uit tot
werving van kandidaten middels contacten met het gewestelijk arbeidsbureau, omliggende
gemeenten, gemeenschappelijke medische dienst en door advertenties”. De bezetting van de
bedrijven is belangrijk voor de voortgang van de werkzaamheden, maar ook voor de
financiële bijdragen van het rijk. De Wilde had bewondering voor de nieuwe directeur Ter
Haar, die zich deed kennen als iemand, “die weet welke weg te bewandelen”.
Per 1 oktober 1990 werd de heer Ter Haar benoemd tot adviseur. Als directeur van De Zijl
Bedrijven werd G.A.M. Bovens benoemd. De vakbeweging keeek instemmend naar deze
benoeming. Bovens diende als ambtenaar van Sociale Zaken de WWV- en de RWW-commissies
en was voorzitter van het bestuur van de Stichting Werkgelegenheid vanaf de oprichting
daarvan in 1983. Tijdens de vergadering van de WSW-commissie van 24 oktober 1990 werd
hij door voorzitter De la mar geïntroduceerd. De vergadering verwelkomde hem.
HOOFDSTUK 5
1967-1989: HET GEMEENTELIJK BELEID TEGEN DE WERKLOOSHEID
Wij verlaten nu de geschiedenis van de Leidse sociale werkvoorziening voor een
beschouwing van het werkloosheidsprobleem in Leiden. De werkgelegenheid ging na pakweg
1967 zeer hard achteruit, net als in de rest van het land. De oorzaken van deze ongunstige
economische ontwikkeling zullen wij in dit hoofdstuk nagaan. De werkloosheidsbestrijding
en het daaraan gekoppelde werkgelegenheidsbeleid leidden tot een aantal akties van de
gemeente. Zij probeerde de werkloosheid met alle kracht te bestrijden door het ontwikkelen
van diverse instrumenten, waarbij ook de sociale werkvoorziening, soms zijdelings, soms
rechtstreeks bij betrokken was. Wij beperken ons tot het beleid, dat werd gezet op
werkgelegenheidsbevordering voor langdurig werklozen en op het sinds 1984 ingezette
‘doelgroepenbeleid’, specifieke beleid voor (herintredende) vrouwen, leden van etnische
minderheden en werkloze jongeren. Die groepen dus, waarmee DZB een ruime ervaring had
opgebouwd. Het behoeft dus geen verwondering te wekken dat dat beleid uiteindelijk zou
leiden tot de sleutelpositie die DZB thans heeft: het belangrijkste instrument voor de
gemeente om werkgelegenheid te creëren voor alle doelgroepen “met een afstand tot de
arbeidsmarkt”.
Sterk toenemende werkloosheid in Leiden
In het jaarverslag van de Leidse afdeling van het N.V.V. over 1966 merkte secretaris Langezaal
nog op: “Voor wat de werkgelegenheid in Leiden betreft, kan worden opgemerkt dat
deze niet zo verontrustend is als in het noorden en zuiden van ons land”. De geregistreerde
arbeidsreserve bedroeg eind 1966 slechts 682 mannen (1,4% van de beroepsbevolking) tegen
403 aan het einde van 1965 (0,7% van de beroepsbevolking). “Een gunstig beeld”, meende I.
43