WET EN MENS - van Dick Wortel

toen nog onbekend hoe dat verdeelmodel er precies uit zou zien. Het kon echter leiden tot een
korting van twee maal 5% ten opzichte van het budget van 1988. Het beleid was erop gericht
om die financiële risico’s op te vangen zonder dat dit leidde tot minder arbeidsplaatsen voor
het WSW-personeel. Men wilde dat doen met het vormen tijdens de experimenteerperiode
van een egalisatiereserve binnen DZB, waardoor eventuele overschotten gebruikt konden
worden om financiële tegenvallers op te vangen.
In 1993 besloot het ministerie af te zien van een fundamentele evaluatie van de beleidsoperatie
en legde in de zomer een concept-wetsvoorstel voor. In september van dat zelfde jaar
werd de commissie-Houben ingesteld, waar verderop dieper wordt ingegaan.
De WSW-commissie in de nieuwe wet
Voor de WSW-commissie had de wetswijziging een belangrijk gevolg. Het was niet langer
noodzakelijk om een commissie te hebben die beleidsadviserend werkte. De wet schreef voor
dat de SW-commissie zich uitsluitend zou moeten bemoeien met de indienstneming, ontslag,
opleiding en bezwaarschriften.
In de vergadering van 6 april 1989 stond de samenstelling en de bevoegdheden van de
WSW-commissie geagendeerd. In deze vergadering deelde voorzitter De la Mar mee, dat het
College van B&W facultatief had gekozen voor handhaving van de oude WSW-commissie
zonder wijziging van de samenstelling en met behoud van dezelfde taken en bevoegdheden.
Hij zette vervolgens uiteen, dat de taken van de plaatsingscommissie geen wijziging zouden
gaan ondervinden, alleen de beroepszaken zullen in een adviescommissie worden
ondergebracht, omdat het juist was dat de commissie die adviseert aan B&W ook de
beroepszaken op dat advies zou gaan behandelen. De heer Ter Haar vulde daarbij aan, dat een
van de doelen van de op dat moment aan de gang zijnde beleidsoperatie was, dat de
bevoegdheden van het rijk zouden worden overgedragen aan de gemeente. Dat hield onder
meer in, dat doeltreffendheid en rechtmatigheid door rijk en gemeente zullen worden getoetst
en dat het toezicht op doelmatigheid uitsluitend door de gemeente wordt uitgeoefend. Mw.
Huygen (gemeente Leiderdorp) drong aan op formalisatie van de WSW-commissie, omdat er
niet meer op de wet kon worden teruggevallen. Zij meende, dat de bevoegdheid om af te
wijken, door middel van een gemeentebepaling geregeld moest worden en dat ook de
regiogemeenten bij dat besluit zouden moeten worden betrokken. Ter Haar zette uiteen dat de
commissie altijd een adviserende rol had gespeeld en dat zij in de toekomst op dezelfde wijze
haar taak zal gaan uitoefenen. De wethouder zegde toe dat zo snel mogelijk een besluit zal
worden genomen, waarbij mw. Huygen erop aan dringt dit voor 1 juli 1989 te nemen (Notulen
WSW-verg. 12 april 1989).
Het managementeam zag geen enkele reden om geen gebruik meer te maken van de SWcommissie
als beleidsadviserend orgaan, te meer omdat vertegenwoordigers van de besturen
van Leiderdorp en Zoeterwoude, die van De Zijl Bedrijven gebruik maakten bij de uitvoering
van hun taak in het kader van de sociale werkvoorziening, deel uit maakten van de
commissie. “Zeker gezien de onzekerheden in verband met de budgetfinanciering”, meende
DZB, “lijkt het ons niet raadzaam om de bestuursstructuur van De Zijl bedrijven te wijzigen.
Dat betekent tevens dat wij ondanks de wetswijziging de SW-commissie als
beleidsadviserend orgaan willen handhaven” (Beleidsplan 1988-1992, 6).
In een vergadering van 8 juni 1989 stelde het managementteam aan de commissie en aan
de gemeenteraden van Leiden, Leiderdorp en Zoeterwoude voor om de WSW-commissie te
handhaven. Deze commissie werd als volgt samengesteld: een vertegenwoordiger van het
66