WET EN MENS - van Dick Wortel

ijelkaar. Daar was slechts één agendapunt: het co-partnership. Op deze vergadering gaf
wethouder De la Mar toelichting op het co-partnership.
“De S.W. commissie”, schreef de notuliste E. Prins op aan het eind van de vergadering,
“acht vervolgens het Baronie-project een prima project voor DZB en geeft er haar
goedkeuring aan”.
Gerard Bovens beloofde de commissie dat zij zal worden uitgenodigd bij het slaan van de
eerste paal. Deze eerste paal ging inderdaad op woensdag 27 februari 1991 om twee uur de
grond van het bedrijvenpark Roomburgh in. Aansluitend was er een receptie met enkele
sprekers.
Op 20 november 1991 organiseerde DZB ter gelegenheid van de opening Productgroep
Verpakkingen/Baronie te Leiden-Roomburg een thema-ochtend onder het motto “op zoek
naar Toegevoegde Waarden”. Deze thema-ochtend was bedoeld om vanuit een viertal
invalshoeken ideeën voor nieuwe mogelijkheden aan te geven. Er waren vier sprekers
uitgenodigd die hun visie gaven op de “toegevoegde waarde” van de moderne sociale
werkvoorziening. De bedrijfsmatige ontwikkeling binnen DZB was definitief met de
samenwerking met Baronie-De Heer-Chocolade begonnen. Ook de “toegevoegde waarde”
van de verpakkingen-sector was aan het stijgen. De orderportefeuille was goed gevuld. Het
sleutelwoord voor DZB was: netwerken. Steeds opnieuw relaties leggen, uitbouwen, aan
elkaar knopen en meerwaarde geven. Economische vernieuwing in de vorm van nieuwe
producten en diensten gaat hand in hand met sociale vernieuwing: meer mensen aan het werk,
minder mensen in sociale uitkeringen. Langzamerhand zou dan de negatieve beeldvorming
rond de sociale werkvoorziening verdwijnen:
“De SW als bezemwagen verdwijnt”, aldus DZB, “steeds meer mag de SW bij de ploegleider
zitten” (Toegevoegde Waarden 2).
Nelleke Bouman, de secretaris van het OvO sprak over de “waarden van mensen”.
“Wie legt de norm”, zei zij, “wie durft ons kansarmen of kanslozen te noemen, of sterker
nog mensen zonder Toegevoegde Waarde?”.
J.F.M. ter Haar ging in op de in gang gezette bedrijfsmatige ontwikkeling.
“Deze ontwikkeling”, aldus Ter Haar, “heeft geleid tot een situatie waarin een grote
categorie SW-medewerkers de kwaliteiten heeft om de stap te maken naar het reguliere
bedrijfsleven” (p. 17).
Het reguliere bedrijfsleven ontdekt namelijk de meerwaarde van de sociale werkvoorziening.
De SW beschikt immers over een groot potentieel aan medewerkers. Er is daar een
duidelijk inzicht in kennis en kunde, persoons- en gedragskenmerken en de ontwikkelingsmogelijkheden
van medewerkers. Voorts wees hij op de vervangingsmogelijkheden bij ziekte,
vakantie e.d. van gedetacheerde medewerkers.
De toenmalige wethouder H. de la Mar stond in zijn bijdrage uiterst kritisch tegenover de
nieuwe regelgeving van de rijksoverheid, en vooral tegenover het systeem van de
budgetfinanciering.
“De primaire doelstelling van de Sociale Werkvoorziening”, zei hij, “is het werven en
selecteren van mensen die vanwege in zichzelf gelegen factoren, waaronder een handicap,
niet of nog niet in staat zijn werk te vinden op de gewone arbeidsmarkt” (p. 19).
De sociale werkvoorziening zorgt voor werk op maat tegen een passend salaris en wordt
geacht, daar waar mogelijk, door training en scholing medewerkers klaar te stomen om door
te stromen naar de gewone arbeidsmarkt, zo vervolgde de wethouder. De in-, door- en uitstroomfunctie
staat centraal in het takenpakket van de SW. Vanuit een emancipatoire invalshoek,
d.w.z. een eerlijke kans op werk, op basis van gelijkwaardigheid van mensen, moeten
deze drie functies onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn.
72