Klik hier voor mijn boek in PDF

Het was de favoriet van Rob. Na de nodige van deze
drankjes genoten te hebben, begonnen we elkaar een
beetje te vervelen. Op enig moment wilde ik Rob van zijn
barkruk afgooien, achterover het water in. Ik wachtte het
juiste moment af en sloeg toe. Ik had me een beetje ver‐
keken op zijn gewicht, Rob stortte als een orka te water,
waardoor alle drankjes van de bar afspoelden. Hilariteit
te over, de barkeeper schreeuwde: “Ik had nog zo gezegd
geen bommetje!” Nadat Rob weer op zijn kruk was ge‐
klommen wilde hij natuurlijk wraak. Hij wilde mij met
een kaasprikkertje in mijn been prikken , maar doordat
hij nat en zwaar was, gleed hij wederom van zijn kruk af.
Gevolg: het prikkertje verdween geheel in mijn boven‐
been. Wat nu te doen? Het was behoorlijk pijnlijk en lo‐
pen ging ook niet meer. Gelukkig hadden ze in dat hotel
een Nederlandse dokteres. Tussen Adrie en Rob in, na al
die Cocoheadjes, werd ik al strompelend naar haar toe‐
gebracht. Nadat zij een klein sneetje in mijn been had
gemaakt en het prikkertje had verwijderd, moesten er
nog een paar hechtinkjes in. Adrie en Rob stonden dit
samen met een stinkasem en grote smile op hun gezicht
gade te slaan en hadden de grootste lol. Ik kreeg nog een
prikje tegen straatvuil en mocht
de ziekenboeg verlaten.
108