Klik hier voor mijn boek in PDF

Ik zat achterin het vliegtuig met naast mij een grote vent
met een rode baard. Na het gebeuren stond hij op en
haalde een fles Johnny
Walker tevoorschijn en dronk
hem
voor de helft leeg. Hij overhandigde mij de fles en
zei me: “This is good for the nerves.” Ik nam een paar
slokken en gaf hem de fles terug, welke hij onmiddellijk
verder leeg dronk. Dit waren de enige woorden die wij
gedurende de hele reis gewisseld hebben. Gezien zijn
uiterlijk en de whisky, was hij een Schot of een Ier.
Na een vertraging van ± 24 uur kwam ik in Tokyo aan.
Wat ik niet wist, was dat dit vliegtuigongeluk in Neder‐
land op het nieuws was geweest en mijn vrouw Nel had
dat gezien.
In mijn hotel aangekomen, heb ik haar direct gebeld. Dat
bellen ging niet zoals tegenwoordig, maar via de opera‐
tor. Deze vroeg mij: “Zal ik er een collect call van ma‐
ken?” Niet verder nadenkend zei ik dat dat okay was. De
totstandkoming van de verbinding kon wat lang duren,
dus ik wachtte op mijn hotelkamer, waar ik na alle emo‐
ties en commotie in slaap viel. In die tussentijd had Nel,
die absoluut geen Engels spreekt, een telefoontje gekre‐
gen van een slecht Engels, met Japans accent sprekende
telefoniste. Nel snapte er helemaal niets van, dus paniek
alom in de tent. Zij heeft toen mijn broer Adrie gebeld en
deze heeft meteen actie ondernomen en hem kreeg ik na
verloop van tijd aan de lijn. Dus toen wist iedereen dat
alles in orde was met Pietje.
Ik wist absoluut niet waar de firma Matsuzaki gevestigd
was. Op het doosje stond alleen Japanse tekst. De andere
dag ben ik de straat opgegaan en heb gezocht naar kapsa‐
lons. Na enige tijd had ik er een gevonden, ben naar bin‐
nen gegaan, vroeg in het Engels of zij deze firma kenden,
86