Klik hier voor mijn boek in PDF

We stonden op een grasveld bij een industrieterrein. Ik
belde de wegenwacht en kreeg de mededeling dat ze er
aan kwamen, maar dat het wel even
kon duren. Carola
had
dit aangehoord en zette onmiddellijk de klapstoelen
en het tafeltje buiten en ging het eerste kopje koffie van
deze reis zetten. Het was mooi weer, dus wat kon ons
gebeuren. Ik zei tegen Carola: “Wat er ook gebeurt, ik ga
niet terug naar huis!” Waar zij het 100% mee eens was.
Na een goed uur stopte de wagen van de Wegenwacht.
De chauffeur kwam handenwrijvend op ons af en zei:
“Goedemiddag samen.” Hij keek nog eens goed naar de
oude dame en vervolgde: “You make my day.” Ik keek
hem verwonderd aan en hij verduidelijkte: “Eindelijk
mag ik weer eens aan een echte auto werken.” Hij was
een wat oudere monteur en volgens zijn zeggen was hij
tegenwoordig meer computerdeskundige dan automon‐
teur, waar hij niet blij mee was. Ik vertelde hem wat het
probleem was, waarop hij zei: “Zet nog maar een vers
bakkie vrouwke, dan zal ik dat varkentje wel eens even
wassen.”
Al vrij snel bleek dat de V‐snaar gebroken was, normaal
gezien een karweitje van niks. Na een kwartiertje had
Carola weer koffie en de monteur stopte met zijn werk
om ook een bakkie te drinken. Het was mooi weer en de
monteur had het naar zijn zin. Hij zei: “Ik maak bij jullie
mijn dienst vol en zal deze oude dame eens even hele‐
maal tiptop maken.” Wat hij precies allemaal gedaan
heeft, weet ik niet, maar drie uur later was hij klaar. Ui‐
teraard had hij de V‐snaar vervangen, maar als extra had
hij het hele koelsysteem nagekeken en van nieuwe vloei‐
stof voorzien. Het schijnt bij zo’n oude auto redelijk in‐
gewikkeld te zijn,
maar zeer belangrijk en zeker in de
243