Klik hier voor mijn boek in PDF

Mike vertelde me, dat wanneer het schip klaar was, het
naar Florida Punta Gorda gevaren moest worden. Hij
wist dat ik goed met een boot
om kon gaan en vroeg mij
als
bemanning mee te gaan. Dat was niet tegen een dove
gezegd. Ik kon niet wachten tot het zover was.
Een paar maanden later belde Mike en zei: “Pee Gee,
you’re ready for the trip?” Onmiddellijk heb ik actie on‐
dernomen en een week later zat ik in het vliegtuig naar
New Jersey. Daar werd ik door Mike afgehaald en gingen
we direct naar de boot. Ik wist niet wat ik zag. Zoiets had
ik nog nooit van mijn leven gezien. Het schip was com‐
pleet gerenoveerd, maar in de oude stijl en met zoveel
mogelijk oude originele materialen. Ik heb zeker een half
uur sprakeloos rondgelopen en het schip van alle kanten
bewonderd. Dit was echt een schip met kloten.
Ik werd voorgesteld aan de rest van de bemanning. We
gingen deze tocht met zijn vieren ondernemen. Mike als
captain, Lou als kok, Tony als machinist en ik als ma‐
troos. Geen van allen meer professionals, maar wel alle
vier met een verleden als zeeman in deze functies.
De volgende morgen werden we uitgezwaaid door fami‐
lie en vrienden en stoomden we de Hudson rivier op.
Het was een genot om de motor te horen, zo’n rustige
tjoeketjoek. Snelheid heeft zo’n schip niet, maar het glijdt
als een zwaan door het water.
Mike had alles geregeld, alle kaarten en vaarroutes lagen
in het stuurhuis. Hij had berekend dat de tocht tussen de
20 en 24 dagen zou duren. We hadden een vast patroon,
we voeren gemiddeld zo’n 10 uur per dag, van zonsop‐
gang tot zonsondergang. De tocht ging over rivieren,
meren en een stuk zee, we passeerden meer dan 10 staten
van Amerika en hebben meer dan
50 sluizen gehad. Het
172