Klik hier voor mijn boek in PDF

daar wij hem beloofd hadden, dat hij al onze gevangen
vis mocht hebben, daar wij dat niet mee wilden nemen.
Hij was daar erg blij mee, want hij verkocht het weer na
de reis.
Als ik zou moeten beschrijven wat we die 10 dagen alle‐
maal hebben meegemaakt, zou dat nog een boek op zich
zijn. Het was zo fantastisch en avontuurlijk, onvoorstel‐
baar. Maar twee kleine verhaaltjes wil ik toch niemand
onthouden.
Op een middag hadden we onze panga aangemeerd op
een onbewoond eiland, waar een kolonie walrussen en
zeehonden woonde. Dat was zo mooi om mee te maken,
zoiets zie je normaal alleen
maar op films. We gingen een
eind wandelen op het eiland, waar ook veel vogels leef‐
den. Terwijl we daar rondliepen, kwam er uit de struiken
een varaan tevoorschijn, dat is een soort hagedis, maar
dan 2 meter lang. Wat er toen gebeurde, was zo komisch,
dat ik er weer tranen van in mijn ogen krijg. Om de een
of andere reden had dat beest het voorzien op Adrie en
kwam hem achterna. Misschien was hij wel verliefd. Ik
heb Adrie nog nooit zo horen gillen en zien rennen, het
was net Speedy Gonzalez. Sneller dan het geluid was hij
terug op de panga en ik kwam niet meer bij van het la‐
chen.
Het wonderlijke was dat het beest mij met rust liet. Hij
stond bij de panga
te blazen en met zijn staart te zwaaien
en Adrie maar aan te staren. Voor ik aan boord ging heb
ik hem over zijn kop geaaid, maar hij zag me niet staan.
Het is me nog steeds een raadsel.
Op een andere middag toen we weer als gebruikelijk aan
het vissen waren, kreeg Adrie beet van vermoedelijk een
enorme vis. Nadat hij ongeveer een half uur had staan
198