Klik hier voor mijn boek in PDF

Als troostprijs was het eten door mijnheer “Tuf Tuf” be‐
taald.
‐‐‐‐‐‐‐‐‐‐
Men zegt wel eens “drie keer is scheepsrecht” en ik heb
ervaren dat dat klopt.
Op een woensdagavond ging ik naar Londen met de
nachtboot vanaf Hoek van Holland. Aan boord gekomen
en na mijn tas in mijn hut neergezet te hebben, besloot ik
een biertje te gaan drinken aan de bar.
De boot was inmiddels vertrokken en bij de bar geko‐
men, zag ik tot mijn grote verbazing mijn broer Aad en
zijn partner Ton daar zitten. Heel even ging het door
mijn hoofd dat ik waanbeelden zag, maar niets was min‐
der waar. Ik ging naast hen zitten, bestelde een biertje en
zei tegen de barkeeper: “Geef die mannen er ook één.”
Ze keken opzij, zagen mij en vielen allebei bijna van hun
kruk van verbazing. Het duurde uiteraard niet lang of
we hadden de grootste lol. Wat mij opviel was dat Ton
Timmermans whisky als water zat te drinken. Verder viel
mij op dat hij een sporttas op zijn schoot had, die hij
angstvallig vasthield en zelfs met zich meenam naar het
toilet. Toen hij dat deed, vroeg ik aan Aad hoe dat zat. Ik
kende Ton als een zeer ingetogen, rustige vent, die wel
een biertje dronk, maar naar mijn idee nooit teveel.
Aad zei: “Hou op, ik heb weken met Ton moeten praten
om hem mee te krijgen op deze reis. Hij is namelijk als de
dood zo bang om te varen en om zeeziek te worden.” Dat
laatste begreep ik, daar ik die ervaring lang daarvoor ook
had meegemaakt.
Gelukkig was het een rustig zeetje, dus Ton werd niet
zeeziek, maar wel steeds meer dronken. De tijd vorderde
en tegen een uur of twaalf was er geen zee meer met Ton
122