Klik hier voor mijn boek in PDF

omdat hij zag dat we met zijn tweeën waren.
Even later werden Ron en ik door de cipier opgehaald.
We namen afscheid van onze zwarte vriend en we wer‐
den naar een kamer gebracht waar we koffie kregen. Aan
zijn strepen te zien werden we ontvangen door een hoge
en hij deelde ons mede dat we naar huis konden. Wij
waren beiden verwonderd en vroegen ons af: “Wat heb‐
ben we nou eigenlijk gedaan?” We vroegen het aan de
politieman, waarop hij zei: “Ik kan hier niets over zeg‐
gen, u hoort nog van ons.”
We werden door een politieauto naar huis gebracht, waar
we niet op al te vriendelijke wijze werden onthaald door
de familie. Thuis ontdekten wij dat we al onze persoon‐
lijke bezittingen die we bij ons hadden, onder andere
rijbewijs, portemonnee etc. niet meer hadden.
Na drie dagen was de rust weergekeerd en kreeg ik een
telefoontje van het plaatselijke politiebureau op Marco
Island, met het verzoek mij daar samen met Ronnie te
melden. Nog diezelfde ochtend zijn we gegaan. We wer‐
den daar ontvangen door de sheriff van Marco Island. Hij
vertelde ons dat de hele situatie berustte op een misver‐
stand. Tevens zei hij, dat wij het recht hadden een aan‐
klacht in te dienen tegen de politie van Marco Island.
Verwonderd vroegen wij wat het misverstand dan was.
De sheriff vertelde ons dat, op de avond van onze arres‐
tatie, een dronken Duitse toerist zijn vrouw zo ernstig
had mishandeld, dat ze in het ziekenhuis was opgeno‐
men. Er was een opsporingsbevel uitgegaan om hem te
arresteren. De politie had een telefoontje gekregen dat
deze Duitser zich in het gezelschap van een vriend be‐
vond in de September Bar. Mijn signalement kwam over‐
een met dat van de Duitser. De twee agenten, die pools‐
152