Klik hier voor mijn boek in PDF

kantoor binnen. Ik vroeg hem hoe het zat met de verlofdag
en hij zei me, dat ik die op mijn buik kon schrijven. Dit
escaleerde en verbaal ontstond er een relletje. Op dat mo‐
ment ging de deur open en stapte er een ARO (Aspirant
Reserve Officier) binnen. Dit waren van die luitenantjes
die gestudeerd hadden en die wanneer zij in dienst kwa‐
men, onmiddellijk deze rang kregen. Over het algemeen
waren dat vervelende, arrogante mannetjes en deze in het
bijzonder. Je kent ze wel, het knapste jongetje van de klas.
Hij bemoeide zich met het gesprek en zei me, dat ik voor
hem in de houding moest gaan staan als ik tegen hem
praatte. Waarop ik antwoordde, dat hij nog moest gaan
ruiken waar ik gescheten had. Daarop snauwde hij weer:
“In de houding!” Wat er toen precies gebeurde weet ik
niet meer, maar het eindigde ermee dat ik hem een onge‐
looflijke klap voor zijn kanis gaf. Hij vloog
over een kozijn,
door een glazen ruit de tuin in. Ik realiseerde me op dat
moment, dat deze daad goed was voor een maand of drie
gevangenisstraf (Nieuwersluis). Ik rende naar mijn barak,
waar ik aan mijn maatje Cor Kolthof snel de situatie uit‐
legde. Ik zei hem: “Cor, ik vreet een buisje aspirientjes op
en ga op mijn bed liggen. Jij moet me binnen een uur vin‐
den en alarm slaan.” Zo gezegd zo gedaan en een uur later
werd ik per ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis in
Hilversum. Hier werd mijn maag leeggepompt en bleef ik
een aantal dagen ter observatie. Geen bruiloft.
Toen ik na een week weer terug was in Doorn, was de
hele zaak in de doofpot gestopt, iets dat ik nooit heb be‐
grepen.
Ik werd overgeplaatst naar de SMD (Sociaal Medische
Dienst) te Leiden. Ik werd daar privéchauffeur van de
commandant, een oud marine‐luchtvaart‐officier, die in
52