Klik hier voor mijn boek in PDF

de financiële consequenties waren voor mijn eigen reke‐
ning. Aangekomen in Nederland heb ik me gemeld bij
het kantoor van Van Nievelt Goudriaan om mijn gage af
te rekenen voor mijn vier maanden op zee. Toen bleek
dat ik geld mee moest brengen in plaats van uitbetaald te
krijgen.
Al met al was het toch een hele ervaring voor me ge‐
weest. Én ik had voor het eerst van mijn leven iemand
ontmoet die in me geloofde en er alles aan had gedaan
mij iets te leren. Bootsman Cor Pronk. Het moeilijkste
van het einde van de reis was dan ook het afscheid van
hem geweest, erg emotioneel.
Jaren later heb ik Cor nog één maal gezien. Ik was al eni‐
ge jaren getrouwd en mijn zoon Marcel had een klein
ongelukje gehad en hij moest naar het ziekenhuis om
gehecht te worden. Terwijl ik tijdens de behandeling in
de wachtruimte zat, ging de deur open en kwam er
vrouw binnen, zij duwde een rolstoel voor zich uit, waar
een man in zat. Deze laatste was totaal verlamd, keek
niets ziend voor zich uit en kwijlde. Mijn hart sloeg over
en alle haren op mijn lijf kwamen overeind. Ik verstijfde
volkomen. Ik had de man onmiddellijk herkend, het was
Cor Pronk. Ik liep op de vrouw af en vroeg haar of hij het
inderdaad was, wat ze beaamde.
Ik ging op mijn hurken zitten en vroeg: “Cor, ken je me
nog? Piet de ketelbink van de Mintaka met die gitaar en
van de balletje‐balletje man.”
Er verscheen een flauwe glimlach op zijn mond en er
rolde een traan over zijn wang. Ik voelde dat hij mij her‐
kende.
Zijn vrouw vertelde me, dat hij een ongeluk had gehad.
31