Klik hier voor mijn boek in PDF

Het vrat aan me, ik kon er niet meer tegen en begon te‐
veel te drinken. Mijn relatie met Nel verslechterde, zij
koos
voor de kinderen, maar ook zij kreeg geen ant‐
woord. Zij kon daar mee leven, ik niet. Ik werd steeds
zieker, er moest iets gebeuren, het kon zo niet verder
gaan.
Ik heb toen het besluit genomen weg te gaan, en te pro‐
beren nog wat plezier te hebben in dat beetje tijd die me
nog resteert.
Ik heb noch Sandra, noch Marcel, noch mijn kleinkinde‐
ren ooit gebruikt en al helemaal
niet misbruikt.`
Het is niet mijn schuld dat Sandra een traumatische
jeugd heeft gehad door toedoen van haar vader, welke zij
dan ook haat.
Het is niet mijn schuld dat Pia veel te jong overleed.
Het is niet mijn schuld dat Davey geen kans van leven
heeft gehad.
Het is niet mijn schuld dat Robyn is wie ze is.
Het is niet mijn schuld dat Marcel slecht hoort.
Wat ik wel weet, is dat ook ik het heel erg verdrietig heb
gevonden dit alles te moeten ervaren. Maar dat betekent
niet dat ik het boetekleed moet dragen.
Ik ben mijn zoon kwijt.
Mijn zoon is zijn vader kwijt.
Mijn kleinkinderen hebben geen opa meer.
Ik kan niet de opa zijn die ik graag had willen zijn.
De breuk met Nel is een gevolg van al deze verdrietige
gebeurtenissen.
Het viel me niet mee om dit hoofdstuk te schrijven en
heb er dan ook lang over nagedacht om het te doen. Maar
uiteindelijk hoort
het bij mijn leven, waar dit boek over
275