Klik hier voor mijn boek in PDF

Toen begon het wachten. Inmiddels was de wind aange‐
wakkerd tot zo’n windkracht 10, maar dat kennen wij.
Op radio en tv werden we continue op de hoogte gehou‐
den van de situatie op dat moment. Na enige tijd begon
het te regenen, niet zo maar een beetje, maar ongelooflij‐
ke regen. De eerste palmbomen begonnen het te begeven
en braken af. Het hotel was tegenover een golfbaan, dus
wij hadden een enorm uitzicht.
De avond vorderde, dus besloten we naar bed te gaan.
Volgens de berichten zouden wij ’s morgens rond 7 uur
de volle laag krijgen. Slapen was bijna niet mogelijk, het
was een hels lawaai en gehuil van de wind. Rond 4 uur ’s
morgens waren we dan ook alweer wakker en konden
niet meer slapen. Ik ging naar buiten om te kijken. Ik had
een plaatsje uitgezocht achter een brede muur. Niet hoog,
maar wel dik op een plaats met veel uitzicht. Samen met
een fotograaf van een plaatselijk blad heb ik daar afge‐
wacht hoe het verder zou gaan. Wat er gebeurde toen het
losbarstte, is haast niet te beschrijven. Bomen braken af
als luciferhoutjes, daken waaiden van huizen, stoplich‐
ten, vuilnisbakken en noem maar op vlogen door de
lucht. Wat ik zelf het meest fascinerend vond, is de erva‐
ring. Bij alle andere soorten rampen zie je wat het is.
Vuur, water, sneeuw enzovoorts. Maar bij wind niet. Dat
is er, je ziet het niet. Je kunt het alleen maar voelen en
horen. Het was oorverdovend en het leek wel nacht.
De werkelijke orkaan duurt niet zo lang, ik schat een half
uur. Dan is het plotseling windstil en verschijnt er een
helblauwe hemel met een stralende zon. Dat is het mid‐
den van de orkaan, het zogenoemde oog. Dat duurt een
tijdje en dan komt de tweede helft. Deze is minder heftig
165