Klik hier voor mijn boek in PDF

gekoeld wordt en vervolgens gevuld met bier. De bedoe‐
ling is dat je de glazen zelf vult met het bier uit de pit‐
cher. Maar dat begrepen wij niet en vonden we te om‐
slachtig.
Dus dronken we gewoon uit de pitchers. Met de
prikkende Florida‐zon op ons kop en de nodige pitchers,
tikt dat lekker aan.
We hadden de hele dag gevaren en dat was nog in de tijd
dat Adrie nog geen kaas gegeten had van varen. Maar op
de terugweg naar de haven om de boot af te leveren, na
het nuttigen van de diverse pitchers bier, had hij toch de
euvele moed. Hij nam plaats achter het stuurwiel en of
de duvel er mee speelde, na ongeveer twee minuten hield
de motor er mee op en lagen wij te dobberen op de Golf
van Mexico. Wij hadden er met zijn allen wel lol in, want
ook de vrouwen hadden de nodige drankjes genuttigd en
we probeerden de aandacht te trekken van voorbijvaren‐
de bootjes. Op een gegeven moment kwam er een wa‐
verunner met grote snelheid op ons afgevaren. Deze was
bemand door een prachtige, mooie, Amerikaanse neger,
type basketbalspeler. We vertelden hem dat de motor
gestopt was. Hij stapte bij ons aan boord, keek naar de
motor, draaide zich om en zei met een brede grijns: “De
benzinetank is leeg. Maar volgens mij zijn jullie redelijk
gevuld.” Hij zag de humor er wel van in, nam ons op
sleeptouw en leverde ons af in de haven van Punta Gor‐
da. Daar aangekomen hadden wij door alle commotie
gruwelijke dorst gekregen. We nodigden onze zwarte
vriend uit om met ons een pilsje te drinken. De ober
maakte ons er op attent dat die dag het restaurant een
jaar bestond en dat er ’s avonds een fantastisch diner ge‐
serveerd zou worden (oesters, kreeft en zalm). De prijs
van $ 19.99 per persoon stond ons wel aan, dus besloten
130