Klik hier voor mijn boek in PDF

overtocht ongeveer 30 dagen zou duren. Doch door wat
tegenslagen, met name het weer, moesten we een tussen‐
stop maken op een van de Kaapverdische eilanden om
wederom water, brandstof
en voedsel te bunkeren. Hier‐
na
werd de reis weer vervolgd. Aangekomen in Zuid‐
Amerika moesten de schepen worden afgeleverd in de
haven van Asunción (Uruguay). Vanaf de kust naar de
afleveringsplaats was dat een aantal dagen de rivier op‐
varen, de Rio Parana. Het grappige was, dat we slechts
een aantal uren per dag konden varen, met hoog water,
daar anders de diepgang te laag was. De hoeren en de
piranha’s reisden met de hoge en lage waterstanden mee.
Aangekomen op plaats van bestemming moesten we
daar nog een paar dagen blijven in verband met de over‐
dracht, welke door de officieren werd gedaan. Wij als
bemanning bleven wel aan boord, maar hoefden niet
meer te werken en konden ons gaan vermaken aan de
wal. Wij mochten alles op de boot wat los zat (zoals be‐
stek, servies, etc.) verkopen of verkwanselen. De lokale
bevolking aldaar bestond uit Indianen, die voornamelijk
de kost verdienden met jagen en hun buit bestond met
name uit apen. Al snel hadden wij geregeld dat wij met
een aantal mannen met hen mee mochten. De volgende
morgen vroeg vertrokken wij te paard de oerwouden in.
Wie paard kon rijden, kreeg een paard en wie dit niet
kon, mocht achterop stappen bij een van de Indianen.
Uiteraard stapte ik achterop, daar ik, als Rotterdamse
jongen, uitsluitend ervaring had met de paarden van de
melkboer en de schillenboer en tijdens mijn Spaanse
avontuur. Na enkele uren gejaagd te hebben, bestond de
buit uit een aantal apen, die door de Indianen met één
gericht schot uit de boom werden geschoten. Rond het
39