Klik hier voor mijn boek in PDF

sche afkomst en bij een overlijden zijn er nogal wat ritue‐
len tijdens de dagen voorafgaand aan de begrafenis. Dat
was de reden dat Danny en Bob naar huis moesten. Ik
was niet bekend met deze cultuur, vandaar mijn onbe‐
grip.
De zaterdag daarop was de begrafenis. Nel en ik waren
daar vanzelfsprekend bij aanwezig. Na de begrafenis en
de koffietafel zijn wij weer naar Knokke gereden, daar
we nog vier dagen te gaan hadden voordat de expositie
ten einde was.
Ondanks de trieste gebeurtenis van het overlijden van
Pia, was het verblijf in Knokke toch erg succesvol ge‐
weest. We hadden heel veel aanloop gehad van familie,
vrienden en kennissen en een zeer goede verkoop. Ik had
bij aanvang 100 flessen wijn meegenomen en deze waren
precies op.
Enkele dagen na thuiskomst vanuit Knokke, werd me
iets medegedeeld wat ik niet begreep
en waarschijnlijk
ook nooit zal begrijpen.
Sandra had besloten dat ze alle contact met ons verbrak
en nooit meer iets met ons te maken wilde hebben. Aan‐
vankelijk dacht ik dat het een grap was, maar al snel
kwam ik er achter dat het bittere ernst was en onherroe‐
pelijk. De wekelijkse dinsdagen dat de kinderen bij ons
waren, bleven eten en we soms iets met hen ondernamen,
waren ook voorbij. Het was onwezenlijk en verdrietig. In
eerste instantie heb ik hier met Nel over gesproken, maar
zij had ook geen enkel benul wat de reden kon zijn.
Daarna heb ik aan Marcel gevraagd wat er nou toch aan
de hand was. Hierop kreeg ik een antwoord dat nergens
op sloeg in de trant van: “Ik bemoei me er niet mee, dat
moet je maar aan Sandra vragen.” Dat heb ik dan ook
229