Klik hier voor mijn boek in PDF

konden blijven, maar dat we daar niets hadden en al he‐
lemaal geen koud biertje.
San Philippe lonkte. Het is een klein dorpje met één
hoofdstraat,
waar diverse restaurants en kroegen zijn.
Dat leek ons wel wat en tenslotte was het maar een kwar‐
tiertje lopen. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben heerlijk
gegeten en wat bleek daarna, er was ook een nachtclub in
het dorp. En al helemaal geen verkeerde, eentje met een
super band, mooie meiden en veel, heel veel drank. Twee
van die bruin verbrande Nederlanders met dollars in hun
zak waren daar meer dan welkom. Het werd weer eens
een super avond.
Rond een uur of vier hielden Adrie en de anderen het
voor gezien. Maar ja, ik heb helaas nooit genoeg en we
hadden nog drie uur te gaan voordat de boot vertrok.
Dus ik ben lekker doorgegaan en rond een uur of half
zeven, na veel bier en tequila, werd het ook voor mij tijd
om te gaan.
Toen ik buiten kwam, stond het zonnetje al hoog aan de
hemel en het was weer bloedheet. Na al die drank en dan
van de kou de warmte in, ging het niet helemaal goed
met mij. Ik liep richting boot en bij iedere stap die ik
deed, werd ik steeds meer dronken en de vermoeidheid
ging ook een rol spelen. Hoe ik uiteindelijk aan boord
ben gekomen, weet ik absoluut niet meer.
Wat ik ook niet wist, was dat er om half zeven douane
aan boord was gekomen om onze paspoorten te controle‐
ren. Ze hadden 28 namen van vissers op de lijst staan en
er waren er maar 27 aan boord, dus de boot mocht niet
vertrekken. Er ontstond een beetje paniek onder de man‐
nen. Behalve bij Adrie, die zat heerlijk aan dek een boek
te lezen. De captain ging naar hem toe en vroeg: “Waar is
196