Klik hier voor mijn boek in PDF

geprobeerd. Maar ik kreeg nul op het rekest en werd vol‐
komen genegeerd.
Een paar dagen daarna had ik een flinke borrel gedron‐
ken. Toen heb ik Sandra gebeld en gezegd, dat ik haar
wel zou
krijgen. De volgende dag realiseerde ik me wat
ik gedaan had en dat dat niet erg verstandig was ge‐
weest. Hierop heb ik onmiddellijk weer gebeld en mijn
excuses aangeboden. Dat was wel het minste wat ik kon
doen.
De maanden die
daar op volgden waren een nachtmerrie.
We zagen de kleinkinderen niet meer en Nel begon mij te
verwijten dat ik haar de kleinkinderen en haar eigen kind
had afgenomen. Ik heb me suf geprakkiseerd waarom dit
toch allemaal gaande was, maar ik kwam er niet uit.
Mijn gezondheid ging er ook al niet op vooruit en deze
situatie was zeker niet ideaal om me beter te gaan voelen.
Nel wist ook niet om te gaan met de situatie en nam het
besluit om met Sandra te gaan praten. Nadat ze dat ge‐
daan had, waren ze overeengekomen dat de kinderen
weer zouden komen op dinsdag. Ik vroeg Nel natuurlijk
naar de reden van het hele gebeuren, maar ze zei, dat ze
met Sandra afgesproken had er niet over te praten. Het
enige wat ze kwijt wilde, was dat het mijn schuld was en
dat het te maken had met het verleden. Daar kwam ik
ook niet veel verder mee.
Toen heb ik Sandra en Marcel een eerlijke brief geschre‐
ven en gevraagd of ze alsjeblieft met me wilden praten.
Dan wist ik waar ik aan toe was, wat ik eventueel kon
verbeteren of minstens mijn excuses voor kon maken.
Helaas kreeg ik geen antwoord op mijn vragen. Er werd
mij gezegd dat het schrijven van brieven geen zin had en
dat ze in het vervolg ongeopend in de prullenbak zouden
230