Klik hier voor mijn boek in PDF

Wel werd mij duidelijk gemaakt dat ik statistisch gezien
en vanuit hun ervaring moest denken aan een paar jaar.
Dat konden er drie zijn of vijf, maar ook tien misschien.
Daar ik toch nog relatief jong was, 60 jaar, klonk dit niet
erg opbeurend. Hier moest ik het mee doen. Ik had nog
heel veel vragen, maar was me bewust dat ze me de ant‐
woorden toch schuldig moesten blijven. Ik heb mijn kof‐
fie opgedronken, de heren bedankt voor hun tijd en goe‐
de zorgen en ben gegaan.
Toen ik in mijn auto zat, ging er door mijn hoofd: 3 – 5 –
10 jaar nog te leven, dat is niet belangrijk. Nee, de kwali‐
teit van de jaren die ik nog heb, dat is belangrijk. Hoe ga
ik die invullen?
Het was een mooie dag, prachtig weer en het zonnetje
scheen heerlijk. Ik begon te rijden, maar wist niet waar
naar toe. Uiteindelijk na een half uurtje belandde ik op
het kerkhof. Ik ben op een bankje gaan zitten in de buurt
van het graf van mijn kleinzoon Davey. Weer dacht ik
maar aan één ding, de kwaliteit van de jaren die ik nog
had. Na een paar uur alleen daar hebben zitten denken,
wist ik wat ik ging doen. Mijn leven was een puinhoop,
mijn huwelijk was over en mijn zoon wilde me niet meer
zien. Toen besefte ik het, er is nog maar één persoon be‐
langrijk in je leven en dat ben je zelf. Op dat moment
nam ik absoluut het moeilijkste besluit wat ik ooit in mijn
leven genomen heb: Ik ga na 40 jaar huwelijk van mijn
vrouw af en ga proberen te genieten van de mij resteren‐
de jaren.
Ik ben naar huis gegaan en heb Nel gezegd dat alles in
orde was, wat ze ook aannam en waarover ze verder
geen vragen stelde.
236