Klik hier voor mijn boek in PDF

hoogte hadden genome n,
wilden me niet in de bar arres‐
teren, gezien de agressiviteit van de gezochte man. Ui‐
teraard was hen niet opgevallen dat ik Nederlands sprak
in plaats van Duits, daar zij daar het verschil niet tussen
hoorden. Ron en ik vonden de zaak komisch en moesten
er hartelijk om lachen. We zeiden dat we er niet aan
dachten om een aanklacht in te dienen. Ronnie zei:
“Maar ze hebben me wel hard aangepakt.” Waarop de
sheriff zei: “Een ogenblik.” Hij pakte de telefoon en ver‐
zocht een van zijn agenten zich bij hem te melden. Toen
deze binnenkwam, zagen we het al. Hij had een oog zo
dik als een meloen en zo blauw als het water van de oce‐
aan. Hij zei tegen Ronnie: “En zo hard heb jij mij aange‐
pakt. Hiervoor krijg je in Amerika normaal 5 jaar gevan‐
genisstraf.”
We kregen onze persoonlijke bezittingen terug, praatten
nog wat en dronken onze koffie op. Bij het verlaten van
het kantoor zei ik tegen de sheriff: “Eén ding zit me wel
hoog. En dat is dat jullie mij als degelijke en nette Neder‐
lander hebben aangezien voor een onhebbelijke, brute,
gewelddadige Duitser.” Hij schoot in de lach. Zijn naam
was Franz Bauhausen.
Vanaf die dag hadden Ronnie en ik op Marco Island de
bijnaam Kid Curry & Hannibal Hayes.
153