Klik hier voor mijn boek in PDF

mijn latere vrouw Nel, wat het er allemaal niet makkelij‐
ker op maakte.
De eerste 6 weken stonden in het teken van bewijzen dat
je geschikt was om jezelf marinier te mogen noemen. Zes
harde weken van
bivak, lange marstochten en overle‐
vingstechnieken. Dat ging mij redelijk af en na deze we‐
ken kregen wij onze
baret en uitgaansuniform uitgereikt
en
was het eerste weekend verlof. In vol ornaat ben ik op
de trein naar Rotterdam gestapt. Vanaf het Centraal
Station ging ik te voet, met opgeheven hoofd, in mijn
nieuwe uniform naar huis. Toen ik over het Noordplein
liep, waar vele kroegen zijn, bleek al snel dat Marinier
zijn toch een bepaalde status had in Rotterdam. Ik werd
binnengeroepen in de cafés en op de terrasjes en overal
werd me een biertje aangeboden.
Eenmaal thuis aan‐
gekomen, waar ik
mijn uniform ver‐
wisselde voor mijn
dagelijkse kloffie,
bleek de opleiding
zo heftig geweest te
zijn, dat het bloed
in mijn schoenen
stond. Maar, geen
probleem. Moeder
Leentje had de op‐
lossing: speksteen‐
poeder en purol. En
wonder boven
wonder, het hielp.
49