Klik hier voor mijn boek in PDF

Ik zelf rechts zittend
Na de opleiding teruggeplaatst te zijn
in Doorn bleek er
een overschot te zijn aan chauffeurs en werden wij ge‐
plaatst in Den Helder op het opleidingsschip de Zuider‐
kruis. Hier deden wij niets anders dan wachtlopen;
dommer en vervelender werk kun je je niet voorstellen.
Inmiddels waren er zo’n 10 maanden verstreken en ik
voelde me absoluut geen landverdediger. Ik haatte het
fanatieke moeten groeten van meerderen, in de houding
staan en het uit je hoofd leren van rangen en standen. Dat
laatste uiteraard vanwege mijn dyslexie. Weer terug in
Doorn als chauffeur mocht ik de hele dag kolen rijden.
Mijn nicht Henny Plasmans ging in die tijd trouwen met
John Verberk. Ik had bij de leiding een extra verlofdag
aangevraagd om daarbij aanwezig te kunnen zijn. Mijn
baas, een sergeant majoor, met als dienstvak “O. van
Pol.”(onderofficier van politie), was niet bepaald mijn
vriend of ik de zijne. Ik hoorde maar niks over die vrije
dag en twee dagen voordat het zover was, stapte ik zijn
51