Klik hier voor mijn boek in PDF

Ik had dit alles netjes op papier gezet en aan hen gege‐
ven. Damen stelde voor dat we eerst gingen lunchen en
de bespreking ’s middag voort zouden zetten.
Na de lunch meldden wij ons weer en de heer Damen
deed het volgende voorstel, wat tevens reeds in een con‐
tract was gezet.
Hij accepteerde de bedragen zoals door mij voorgesteld,
daar hij ook wel wist dat een faillissement niet meer te
vermijden was. Echter dit alles moest binnen 4 dagen
worden afgehandeld. Zouden we binnen die termijn in
gebreke blijven, waren Carola en ik samen persoonlijk
aansprakelijk voor het totaal bedrag van ƒ 275.000,‐. Hij
vroeg Carola en mij dit contract te ondertekenen, waarop
ik antwoordde: “Okay.”
Toen bemoeide Jan Smits zich ermee, die tot op dat mo‐
ment nog niets gezegd had. Hij vroeg een schorsing en
nam mij en Carola mee naar de gang. Hij zei me: “Alles
goed en wel, maar het is vrijdag, dus dat betekent dat je
maandag moet betalen en dat is hun adder onder het
gras.” Ik antwoordde: “Jan, maak je geen zorgen. Komt
goed.”, en we gingen weer naar binnen.
Carola en ik tekenden het contract en vervolgens vroeg ik
de heer Damen de kassier te bellen en deze te vragen
erbij te komen. Hij keek me verwonderd aan en vroeg
waarom. Waarop ik zei: “We werken het meteen af.” Wat
niemand wist, behalve ik, was dat ik die ƒ 75.000,‐ con‐
tant bij me had om
het direct te betalen. Ik haalde het
geld uit mijn zak en overhandigde het aan de heer Da‐
men. Jan Smits kreeg een smile van oor tot oor en Carola
begreep er helemaal niets meer van.
Na betaling hebben we afscheid genomen en ’s maan‐
dags hebben zowel Carola
als ik ƒ 25.000,‐ privé betaald.
182