Trainen op de Indoor Rower.pdf - Concept2

afvroegen wie ik wel niet was dat ik dat durfde voor te stellen. Desondanks deden ze zoals ik vroeg en later
dat jaar werd door hen Henley gewonnen, één van hun doelstellingen dat jaar.
Voor fulltime atleten is vermoeidheid niet een heel belangrijk punt. Er is voldoende tijd om te rusten tussen de
verschillende trainingssessies, waardoor meer trainingssessies op een dag goed mogelijk worden. Vervolgens
kun je de verschillende trainingen meer specifiek maken en een manier om dit te bereiken is gebruik te maken
van de vijf (en in sommige gevallen zeven) verschillende trainingszones.
Het onderscheid maken in verschillende trainingszones is niet erg verschillend van de instelling zo hard
mogelijk en zo lang mogelijk trainen. Trainingen op lage intensiteit duren langer, als je echter te hard begint hou
je het niet tot het einde vol uit. De reden om niet elke training voluit te gaan ligt vooral in het feit dat je dan
eigenlijk maar één fysiologisch niveau aan blijft pakken in plaats van de complete range trainingen lopend van
lichte aërobe training tot zeer intensieve anaërobe arbeid.
Over de hele range van trainingsvormen zijn uithoudingsvermogen en kracht de twee uitersten. Je zult zien dat
door duurtraining een toename van kracht te zien is en door krachttraining een verbetering in
uithoudingsvermogen.
Naast die twee extremen stellen we middels lactaatniveaus in het bloed de overige trainingszones vast, welke
juist voor een 2.000m-race bij het roeien belangrijk zijn. De kennis van lactaatniveaus in het bloed is voor een
marathonloper minder belangrijk, aangezien die minder hoge lactaatniveaus zal bereiken tijdens een wedstrijd.
Voor roeiers is het wel relevant, aangezien er twee redenen zijn waarom je je training niet oneindig vol kunt
houden. Ten eerste verbruik je met aërobe training een brandstof (suikers), die niet oneindig voorradig is. Dit
zie je bij sporters, zoals triatleten die gedurende lange tijd inspanningen leveren en niet op tijd voeding nemen.
De andere reden heeft te maken met het gevolg van trainingen op hoge intensiteit. Daarbij neemt het
lactaatniveau in het bloed zover toe, dat de zuurgraad van het bloed verandert van de normale waarde van pH
6,8 naar pH 7,3. Gevolg is dat een calciumcomplex, dat een essentiële factor speelt in de contractie van
spieren wordt afgebroken en de spieren daardoor niet meer kunnen verkorten. Dit kun je heel duidelijk zien in
een 400m horden race, waar atleten bij het naderen van de finish heel ongecoördineerd gaan lopen en direct
na de finish in elkaar storten. De duur van deze toestand in de spieren duurt minder dan een minuut waardoor
er dus geen sprake kan zijn van een lege brandstofvoorraad.
Lactaatophoping is ook een beperkende factor tijdens een 2.000m race. De verbruikte energie ligt rond de 400
kcal, wat op zichzelf niet heel veel is, aangezien een mens een voorraad voor 10.000 kcal heeft opgeslagen in
de vorm van suikers en vet. Dit is echter het maximale verbruik over een periode van één etmaal. Het verbruik
per tijdseenheid ligt tijdens een 2.000m race 10x hoger, en is daardoor een enorme opgave.
Het belangrijkste doel van een trainingsprogramma is de hoeveelheid te gebruiken energie te maximaliseren
voordat lactaatophoping plaats gaat vinden. Daarom moet je weten met welke trainingsintensiteit dit punt
bereikt wordt.
Aangezien lactaat continue aanwezig is in het bloed dienen we ook te weten hoeveel dat is tijdens rust, bij
normale activiteit en welk niveau we kunnen verwachten bij een trainingsintensiteit met het verlangde
trainingseffect (aërobe drempel). Deze twee punten worden aangeduid met respectievelijk 4 en 2 mmol. Dan
zijn er nog de trainingszones boven de anaërobe drempel, de eerste tot 6 mmol en de andere daarboven.
Hierin dient te worden getraind om tolerantie voor lactaat te ontwikkelen en het metabole herstel verder te
verbeteren.
Trainingsrichtlijnen : Deel 2