Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

11
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
de volgende vraag, wat bedoeld de Schrift precies wanneer het zegt dat onze kinderen opgenomen
zijn in het verbond?
De Gereformeerde belijdenissen zijn duidelijk en stellig over de opname van kinderen in het
verbond. De Heidelbergse Catechismus leert dat de kinderen gedoopt moeten worden, „want
mitsdien zij alzowel als de volwassenen in het verbond Gods en in Zijn gemeente begrepen zijn, en
dat hun door Christus' bloed de verlossing van de zonden en de Heilige Geest, Die het geloof werkt,
niet minder dan den volwassenen toegezegd wordt‟ (Vraag en antwoord 74, Heidelbergse
Catechismus)
Het Gereformeerde „Formulier om den Heiligen Doop aan de kinderen te bedienen‟ verzekert de
ouders van de gemeente „…. onze kinderen ….. weder in Christus tot genade aangenomen worden.‟
En verzekert met stelligheid, met een krachtig en beslissend beroep op de eenheid van Oude en
Nieuwe Verbond, dat we „de kinderen, als erfgenamen van het rijk Gods en van zijn verbond,
dopen.’ 7 En in het dankgebed wordt de bidder op de Gereformeerde lippen gelegd, de woorden van
dankzegging, vreugde en troost, „dat Gij ons en onzen kinderen, door het bloed van uw lieven Zoon
Jezus Christus, al onze zonden vergeven, en ons door Uw Heilige Geest tot lidmaten van Uw
eniggeboren Zoon, en alzo tot Uw kinderen aangenomen hebt.‟ 8 In de eerste doopvraag
antwoorden de ouders op de vraag, „hoewel onze kinderen in zonde ontvangen en geboren zijn, en
daarom aan allerhande ellendigheid, ja aan de verdoemenis zelve onderworpen, of gij niet bekent
dat zij in Christus geheiligd zijn, en daarom als lidmaten Zijner gemeente behoren gedoopt te
wezen?‟ 9
De vraag wat dit betekent wordt opgeroepen door het ontegenzeggelijke feit dat niet alle kinderen
van gelovigen gered zijn. Zowel ouders als ook kerken ervaren het harde, pijnlijke feit dat sommige
van onze kinderen bij hun opgroeien goddeloos blijken, ongelovig en ongehoorzaam, ze gaan het
eeuwig oordeel tegemoet. God is niet hun God; en ze zijn niet Zijn kinderen. De Schrift bereidt ons
voor op deze bitterste van alle bittere ouderlijke en kerkelijke droefheden. Abraham had een
kleinzoon, Ezau, die een heidens en afkerig kind was (zie: Gen. 25: 19-34; Rom. 9: 6; Hebr. 12:
16, 17). Deuteronomium 21: 18-21 beschrijft de procedure die Israëlitische ouders moeten volgen
met hun vraatzuchtige, dronken, rebelse en struikelende zonen, ze moeten deze kinderen bij de
oudsten brengen om te worden geëxcommuniceerd en gestenigd. Hebreeën 10: 29 spreekt over de
gedoopte zoon, ten tijde van het Nieuwe Verbond, die „die den Zoon van God vertreden heeft, en
het bloed des testaments onrein geacht heeft, waardoor hij geheiligd was, en den Geest der
genade smaadheid heeft aangedaan‟
We kunnen dus niet aannemen dat al onze kinderen wedergeboren zijn en uitverkoren. Wanneer
we dat veronderstellen dan handelen we in strijd met de Schrift en met onze eigen ervaring. En we
mogen hierover als ouders niet bitter zijn. Want het is pure genade dat ook maar één van onze
kinderen gered is.
Er zijn drie mogelijk verklaringen voor deze opname van de kinderen in het verbond. Ze worden
allen beleden door verschillende Gereformeerde kerken.
De eerste verklaring is dat, omdat de kinderen een bevoorrechte positie hebben in een Christelijk
huis en in de omgeving van de kerk, dat het daarom waarschijnlijker is dat deze kinderen zich
bekeren, dan de kinderen van ongelovigen. Maar feitelijk zijn deze kinderen niet gered, ze moeten
gezien worden als niet gered totdat ze het tegendeel bewijzen door te geloven, maar ze bevinden
zich in ieder geval in een gunstiger positie om gered te worden dan de andere kinderen. Dit was de
visie van sommige Puriteinen en die van Jonathan Edwards. Dit is de visie van veel Gereformeerde
kerken tegenwoordig, onder andere de "Free Reformed Churches of North America" en de
"Netherlands Reformed Congregations of the United States and Canada" in Nederland 10 en in
Amerika. 11
Deze visie moet worden afgewezen. Ten eerste doet het geen recht aan de taal van de Bijbel en
van de Gereformeerde belijdenissen. God plaatst de kinderen van gelovigen niet slechts in een
voordeliger positie, zodat het waarschijnlijker is dat ze gered worden; maar Hij richt zijn verbond
met hen op, om hun tot een God te zijn (Gen. 17: 7). God geeft de kinderen de belofte van de
7
Klassiek „Formulier om den Heiligen Doop aan de kinderen te bedienen.‟
8
Idem
9
Idem
10
Opmerking van de vertaler: Vergelijkbare visies kom je ook tegen in veel Gereformeerde Gemeenten, Oud
Gereformeerde Gemeenten Christelijk Gereformeerde kerken en Hersteld Hervormde kerken
11
Bewijs voor de populariteit van hun opvatting over de opname van de kinderen in het verbond en de
kinderdoop is onder andere „De Zaak van de Verbondsmatige Kinderdoop‟ (The Case for Covenantal Infant
Baptism‟, ed. Gregg Strawbridge, Phillipsburg, P & R, 2003. Met slechts een enkele uitzondering, pleiten bijna
alle theologen van Gereformeerde en Presbyteriaanse denominaties voor de visie die de gedoopte
verbondskinderen ziet als niet wedergeborenen en niet gered, totdat ze opgroeien en een bekeringservaring
hebben, voldoen aan een voorwaarde of geloven.