Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

64
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
11. Verdediging van een ‘uitverkiezingstheologie’
Zijnerzijds heeft dr. de Jong, de´theoloog van de Canadese Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt),
kritiek op de verbondsleer van de Protestant Reformed Churches. Dr. de Jong ziet fouten in de
Protestant Reformed bondsleer op de volgende punten:
1. Het gaat uit van de veronderstelde wedergeboorte
2. Het maakt de uitverkiezing tot controlerende maatstaf in het verbond
3. Het maakt een onderscheid tussen leden van het verbond die bij het verbond horen en
leden die zich slechts op het „erf‟ van het verbond bevinden
Over de beschuldiging dat de Protestant Reformed Churches zouden uitgaan van veronderstelde
wedergeboorte hoef ik weinig te zeggen. De „vrijgemaakten‟ kiezen ervoor om willens en wetens de
krachtige afwijzing van deze dwaling door de Protestant Reformed Churches te negeren. En ze
besteden geen enkele aandacht aan de nauwgezette uiteenzetting van de Protestant Reformed
schrijvers die hebben laten zien wat het verschil is tussen de visie van de Protestant Reformed
Churches en de leer die uitgaat van veronderstelde wedergeboorte. Ik refereer nu bijvoorbeeld aan
hoofdstuk 3 en 4 van Herman Hoeksema‟s „Gelovigen en hun zaad‟ en mijn eigen afwijzing van de
leer van veronderstelde wedergeboorte in deel 1 en 3 van dit boek.
Mijn stelling met betrekking tot dit thema, die bij dr. de Jong de vraag oproept: „Wat is dit anders
dan veronderstelde wedergeboorte?‟, refereert niet aan de wedergeboorte, en nog veel minder aan
de wedergeboorte als basis voor de doop. Veel meer gaat het er vanuit dat de benadering van
gelovige ouders van hun kinderen bepaald moet worden door de uitverkiezing: „Uitverkiezing
bepaald de benadering‟. Wanneer de Jong deze leer wil analyseren dan moet hij het geen
„veronderstelde wedergeboorte‟ noemen, maar eerder „geloven in uitverkiezing‟.
Op het cruciale punt in het debat roepen de „vrijgemaakte‟ altijd: „veronderstelde wedergeboorte!‟
Daarmee is voor hen de discussie beëindigd. En daarmee zijn de Protestant Reformed Churches
verslagen. Door deze kreet heeft de „vrijgemaakte‟ verbondsvisie getriomfeerd. Dit moge dan de
„vrijgemaakten‟ bevredigen, maar het is niet bevredigend voor hen die volhouden dat de waarheid
niet wordt opricht door luid roepen, maar door de Schrift en de Gereformeerde
belijdenisgeschriften.
De „vrijgemaakte‟ beschuldiging dat de verbondsvisie van de Protestant Reformed Churches uitgaat
van „veronderstelde wedergeboorte‟ maskeert het feit dat de „vrijgemaakten‟ al hun baby‟s en
kleine kinderen voor niet wedergeboren houden. De „vrijgemaakten‟ hebben zich strikt net zo sterk
verbonden aan de veronderstelde onwedergeboorte, als ook de Gereformeerde Gemeenten en de
Baptisten. Immers de vervulling van de verbondsbelofte, namelijk wedergeboorte en heiliging door
de Geest, is afhankelijk van het geloof van het kind. Wedergeboorte is volgens de „vrijgemaakten‟
middellijk, dat is, bewerkt door middel van de prediking van het evangelie. Wedergeboorte is de
activiteit van het kind zelf. Het is iets wat hijzelf moet doen. En het kleine kind kan de prediking
natuurlijk niet horen en kan niet voldoen aan de voorwaarde, en kan niet zichzelf het geloof van
boven geven. Alle kinderen van gelovige ouders zijn onwedergeboren en moeten als zodanig gezien
worden, tenzij ze het tegendeel bewijzen (en anders worden!), door te voldoen aan de voorwaarde
van geloof.
De „vrijgemaakte‟ theoloog J. Kamhuis verklaart dat de passage „geheiligd in Christus‟ in het
Doopformulier slechts betekent dat alle kinderen een rechtspositie in het verbond krijgen 132 De
kinderdoop getuigd helemaal niet van het werk van de Heilige Geest in de kinderen. De Geest
belooft slechts „dat Hij ons heiligen wil’ en in ons wonen en ons tot levende leden van Christus wil
maken. 133 Wedergeboorte en heiliging zijn er slecht voor een kind dat aan de voorwaarde van
geloof voldoet. Nog even afgezien van de vraag of de Heilige Geest echt ieder kind van gelovige
ouders „wil‟ heiligen, en de vraag of de heiliging en de wedergeboorte van een totaal verdorven
kind werkelijk afhankelijk is van het vervullen van een voorwaarde, en de vraag of de
„rechtspositie‟ in het verbond niet net zo veel een zaligmakend werk is als de innerlijke heiliging
door God, is toch duidelijk dat volgens de „vrijgemaakte‟ visie de kinderen van gelovigen gezien
worden, en gezien moeten worden, als zijnde niet wedergeboren.
Het hele gewicht van de Gereformeerde traditie staat rechtstreeks tegenover deze notie van de
„vrijgemaakten‟. Calvijn leert de wedergeboorte in uitverkoren kinderen van gelovige ouders
wanneer hij in debat is met de anabaptisten die tegen de kinderdoop zijn, omdat de wedergeboorte
niet zou kunnen plaatsvinden in de vroegste jeugd. De Anabaptisten concludeerden dat de kinderen
slechts als kinderen van Adam gezien moeten worden, totdat ze de leeftijd bereiken waarop ze oud
genoeg zijn voor de tweede geboorte. 134
132
J. Kamhuis, „Een eeuwig verbond‟, pag. 89
133
Idem pag. 97
134
J. Calvijn, „Institutie‟, 4.16.17