Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

13
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
worden.‟ 16 Maar een feit is dat de zonden van sommige gedoopte kinderen niet afgewassen zijn, en
dat ze verloren gaan. Dus wordt de leer van de beperkte, krachtdadige verzoening ontkend, in
ieder geval in de kring van het verbond. Met betrekking tot de kinderen van gelovigen is er sprake
van universele, ineffectieve verzoening.
Een ander bezwaarlijk element van deze visie, is dat het leert dat de belofte van God in vele
gevallen gefaald heeft. God belooft zaligheid aan elk kind van gelovige ouders, maar velen van hen
ontvangen niet de zaligheid en het eeuwige heil. Het Woord van God en de belofte hebben in deze
gevallen gefaald. Ze hebben gefaald omdat de kinderen hebben geweigerd om te voldoen aan de
voorwaarde van geloof, maar het feit blijft: het Woord van God en de belofte hebben gefaald.
Het fundamentele bezwaar tegen deze verbondsvisie – en het is een doodernstig bezwaar – is dat
het in strijd is met het Gereformeerde evangelie van zaligheid uit soevereine genade.
De derde verklaring voor de opname van de kinderen in het verbond is volgens ons de leer van de
Schriften. Hoewel onze kinderen zich bevinden in de kring van het verbond en daarom ook het
teken van het verbond krijgen en worden opgevoed als leden van het verbond, is het verbond van
God, de verhouding van vriendschap in Jezus Christus, alleen opgericht met de uitverkorenen. De
belofte is niet afhankelijk van het geloof van het kind, maar de belofte werkt het geloof waardoor
bij elk kind aan welke God Zijn belofte doet de genade van het verbond ontvangen wordt. Het zijn
de uitverkoren kinderen onder onze vleselijke kinderen die de ware kinderen zijn, evenals
Abrahams zaad ook niet alle vleselijke zaad van Abraham was, maar alleen Christus en zij die in
Christus verkoren zijn (Gal. 3: 7, 16, 29).
Onze gronden voor de verklaring van de opname van kinderen in het verbond zijn de volgende.
Ten eerste, Alleen deze visie is in harmonie met de geloofsregel van de Schrift. Gods zaligmakende
verbondsgenade is particulier, dat is voor de uitverkorenen alleen: „Want Hij zegt tot Mozes: Ik zal
Mij ontfermen, diens Ik Mij ontferm, en zal barmhartig zijn, dien Ik barmhartig ben.‟ (Rom. 9: 15).
De uitverkiezing brengt scheiding tussen de zichtbare kerk en de wereld, maar ook binnen de
zichtbare kerk zelf:
„En niet alleenlijk deze, maar ook Rebekka is daarvan een bewijs, als zij uit één bevrucht
was, namelijk Izaäk, onzen vader. Want als de kinderen nog niet geboren waren, noch iets
goeds of kwaads gedaan hadden, opdat het voornemen Gods, dat naar de verkiezing is, vast
bleve, niet uit de werken, maar uit den Roepende; Zo werd tot haar gezegd: De meerdere
zal den mindere dienen. Gelijk geschreven is: Jakob heb Ik liefgehad, en Ezau heb Ik gehaat.„
(Rom. 9: 10-13)
Gods zaligmaking is nooit afhankelijk van de wil of de actie van de zondaar: „Zo is het dan niet
desgenen, die wil, noch desgenen, die loopt, maar des ontfermenden Gods.‟ (vers 16). Christus
dood is werkzaam en krachtdadig:
„Want Christus, als wij nog krachteloos waren, is te Zijner tijd voor de goddelozen gestorven.
Want nauwelijks zal iemand voor een rechtvaardige sterven; want voor den goede zal
mogelijk iemand ook bestaan te sterven. Maar God bevestigt Zijn liefde jegens ons, dat
Christus voor ons gestorven is, als wij nog zondaars waren. Veel meer dan, zijnde nu
gerechtvaardigd door Zijn bloed, zullen wij door Hem behouden worden van den toorn. Want
indien wij, vijanden zijnde, met God verzoend zijn door den dood Zijns Zoons, veel meer
zullen wij, verzoend zijnde, behouden worden door Zijn leven. En niet alleenlijk dit, maar wij
roemen ook in God, door onzen Heere Jezus Christus, door Welken wij nu de verzoening
gekregen hebben.‟ (Rom. 5: 6-11)
De belofte van God is zeker voor alle zaad: „Daarom is zij uit het geloof, opdat zij naar genade zij;
ten einde de belofte vast zij al den zade, niet alleen dat uit de wet is, maar ook dat uit het geloof
Abrahams is, welke een vader is van ons allen‟ (Rom. 4: 16).
Ten tweede, de Schrift geeft precies deze verklaring voor de zaak die hier ter discussie staat, dat
doet ze in Romeinen 9. De zaak die Paulus behandeld is het feit dat zo veel fysieke kinderen van
Abraham verloren gaan terwijl God toch aan Abraham beloofde om zijn verbond op te richten met
Abraham en zijn zaad (vers 1-5). De grote moeilijkheid voor Paulus is niet dat zo vele geliefde
verwanten verloren gaan (hoewel hij wenst om zelf verbannen te zijn van Christus, omwille van
zijn broederen, vers 3), maar de moeilijkheid is dat het lijkt alsof, „het Woord Gods ware
uitgevallen‟, dat de belofte van God gefaald heeft om een verbond op te richten met velen aan wie
wel de belofte gegeven was (vers 6). Maar het is niet zo dat gebleken is dat de belofte heeft
gefaald en krachteloos is geweest, zelfs niet in één enkel geval.
Waarom niet? Omdat het zaad van Abraham, aan wie de belofte gegeven was, nooit alle fysieke
kinderen van Abraham omvatte. „…die zijn niet allen Israël, die uit Israël zijn. Noch omdat zij
Abrahams zaad zijn, zijn zij allen kinderen; maar: In Izaäk zal u het zaad genoemd worden. Dat is,
niet de kinderen des vleses, die zijn kinderen Gods; maar de kinderen der beloftenis worden voor
16 Klassiek „Formulier om den heiligen Doop aan de kinderen te bedienen.‟