Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

47
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
Veronderstelde wedergeboorte is een onderdeel van de verbondsbeschouwing die geassocieerd
wordt met de Nederlandse Gereformeerde theoloog, Abraham Kuyper. Het gaat er vanuit dat de
basis en grond voor de kinderdoop de veronderstelling is, die door de Gereformeerde kerk en de
ouders gemaakt wordt, dat alle natuurlijke kinderen van gelovige ouders die gedoopt worden
wedergeboren zijn.
De Protestant Reformed Churches verwerpt de veronderstelde wedergeboorte ten stelligste. Ten
eerste, het leven en handelen op basis van veronderstellingen is altijd gevaarlijk, zelfs in het
alledaagse aardse leven. De man die „veronderstelt‟ staat voor schut. Veronderstellen is iets
aannemen zonder solide zekerheid. Ten tweede, de Schrift vernietigt de veronderstelling dat alle
natuurlijke kinderen van gelovigen wedergeboren uitverkorenen zijn, „want die zijn niet allen Israël,
die uit Israël zijn‟ (Rom. 9: 6). We vinden het dwaas om te veronderstellen dat het Woord van God
vervallen zou zijn. Ten derde, en dat is het allerbelangrijkste in de verbondsgedachte van de
Protestant Reformed Churches is de basis voor de doop in het geheel niet iets als veronderstelde
wedergeboorte van alle gedoopte kinderen. De veronderstelde wedergeboorte maakt de
vermoedelijke wedergeboorte van alle kinderen de basis van de kinderdoop. Voor de Protestant
Reformed Churches daarentegen vormt de wedergeboorte van de kinderen niet de basis voor hun
doop. Hoewel deze kerken geloven, niet veronderstellen, dat de Geest van Christus in de regel de
uitverkoren kinderen in de vroege jeugd wedergeboren laat worden, maar zelfs de wedergeboorte
van uitverkoren kinderen is niet de basis voor de kinderdoop.
Wanneer we door een speciale openbaring van God zouden weten dat geen van onze kinderen
wedergeboren zou zijn bij de doop, dan nog zouden we onze kinderen dopen. Door deze
openbaring zou de basis voor de kinderdoop niet vernietigd zijn. De wedergeboorte van de
uitverkoren kinderen in hun jeugd is niet de basis voor de kinderdoop. Maar, dit is de
gevolgtrekking van en de belofte bij de kinderdoop.
De basis voor de kinderdoop is de verbondsbelofte van God dat Hij onze God zal zijn, niet alleen
persoonlijk, maar ook in ons nageslacht, in de generaties. We dopen onze kinderen, omdat God
onze kinderen met ons opneemt in het verbond van genade. De verbondspraktijk van de
kinderdoop, die essentieel is voor het Gereformeerde geloof, rust daarom niet op de dubieuze, en
inderdaad verkeerde, veronderstelling, maar op de zekere belofte van God die geopenbaard is in de
Heilige Schrift. Een Protestant Reformed Church veronderstelt niets wanneer ze een kind doopt.
Maar daarentegen, ze vertrouwt God op zijn Woord dat Hij de God is van de kinderen van de
gelovigen. Dat is geen veronderstelling, maar geloof.
Om de verbondsopvatting van de Protestant Reformed Churches te omschrijven als veronderstelde
wedergeboorte is een fout. Hiermee onderkent men niet alleen het feit dat, van alle Gereformeerde
Kerken, de Protestant Reformed Churches er vanuit gaan dat de genade van de doop uitsluitend
voor de uitverkorenen is, maar men onderkent ook niet dat voor de Protestant Reformed Churches
de wedergeboorte niet de basis is voor de kinderdoop.
Niet veronderstelde wedergeboorte, maar de „geloofde verbondsbelofte‟ omschrijft de visie van de
Protestant Reformed Churches. Maar omdat de verbondsbelofte voortvloeit uit en invulling geeft
aan het besluit van verkiezing, volgens de Apostel in Romeinen 9: 6-13, zou je de kinderdoop door
de Protestant Reformed Churches kunnen uitleggen als „vertrouwen in de verbondsverkiezing‟. God
laat zijn eeuwige besluit van verkiezing lopen in de lijn van de generaties van gelovigen.
Het is vanwege de uitverkorenen onder hen dat God alle kinderen laat dopen. Het is vanwege de
uitverkorenen onder hen dat hij hen allen laat opvoeden in de waarheid. En het is de uitverkiezing
die de benadering van de kerk en de ouders bij hun opvoeding en onderwijs moet bepalen.
De Protestant Reformed Churches hebben hun ogen wijd open voor de leer van de apostel in
Romeinen 9: 6-13, dat de verbondsbelofte niet voor alle natuurlijke kinderen van gelovige ouders
is, maar alleen voor sommigen onder hen. Deze kerken weten zeer wel dat de soevereiniteit van
God in verkiezing en verwerping ook van toepassing is op de fysieke kinderen van gelovige ouders.
In een tijd waarin zelfs Gereformeerde en Presbyteriaanse Kerken beledigd zijn door het Evangelie
van de Apostel dat God sommige kinderen van gelovigen haat en anderen liefheeft, nog voordat ze
geboren zijn, en verklaart, „zo‟n God is onrechtvaardig‟, eert de Protestant Reformed Churches de
soevereine God, zich onderwerpend aan wat de apostel zegt: „Maar toch, o mens, wie zijt gij, die
tegen God antwoordt?‟ (Rom. 9: 20). Van alle fouten waartoe de Protestant Reformed Churches
geneigd zijn, is de veronderstelling dat alle kinderen van gelovigen wedergeboren zijn er geen.
Maar het feit dat er onder onze kinderen onbekeerde en afkerige kinderen zijn, wist niet uit dat we
onze kinderen zien als, en bij onze opvoeding benaderen als uitverkoren en wedergeboren
kinderen. Want de benadering wordt niet bepaald door het vleselijke zaad wat vermengd is met de
andere kinderen, maar het goddelijke zaad volgens de uitverkiezing, is bepalend voor de
benadering.
De benadering van gedoopte kinderen als uitverkoren en wedergeboren kinderen is geen
veronderstelling die dient als basis voor de doop, maar het is de manier van opvoeden die
voortvloeit uit het geloof in de verbondsbelofte.