Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

58
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
maar dat sommigen de vergeving der zonden en het eeuwige leven deelachtig worden,
anderen niet, dat zulk onderscheid hangt aan hun vrijen wil, dewelke zich voegt bij de
genade, die zonder onderscheid aangeboden wordt‟. 112
Tegen de beschuldiging, dat een voorwaardelijke belofte aan alle kinderen de genadige zaligheid in
de kring van het verbond ontkent, en weerspreekt, brengen de „vrijgemaakten‟ in, en bevestigen
dat het God is die het bepaalde kinderen (de uitverkoren), het vermogen geeft om de voorwaarde
te vervullen. De Jong schrijft: „We belijden ook dat dit geloof een werk en een gave is van de
Heere, volgens zijn soeverein welbehagen en verkiezende liefde.‟
Deze reactie faalt echter in vier opzichten:
Allereerst verbindt dit de „vrijgemaakten‟ aan dezelfde „uitverkiezingstheologie‟ in het verbond die
ze bij de Protestant Reformed Churches juist veroordelen. Wanneer de belofte serieus gemeend is
dan kun je niet anders concluderen dan dat je zo leert dat God de belofte uiteindelijk toch alleen
voor de uitverkorenen bedoeld heeft en dat God zijn belofte alleen bij de uitverkorenen
verwerkelijkt. Maar dat is nu precies de verbondsleer die de „vrijgemaakten‟ met alle kracht
afwijzen.
Ten tweede, speelt deze reactie met woorden. „Voorwaarde‟ betekent een daad van een partij,
waar de daad van een andere partij afhankelijk van is. Iedereen kan heel goed begrijpen dat een
natie die een wapenstilstand aanbiedt, op voorwaarde van een staakt-het-vuren, dat hij dan
daarmee bedoelt, dat vrede afhangt van een daad van de vijand. De daad van de vijand is
beslissend in deze zaak, onafhankelijk van de vraag of degene die de wapenstilstand aanbied een
overweldigende superioriteit heeft ten opzichte van de partij die de wapenstilstand krijgt
aangeboden. In dit verband is het helemaal op zijn plaats om te spreken over een „voorwaarde‟.
Alleen al vanuit het punt van integriteit van de taal, kun je niet bewust dit woord „voorwaarde‟
gebruiken, en wanneer dit dan aangevallen wordt, ineens beweren dat het uiteindelijk toch God is
die de voorwaarde vervuld.
Ten derde, zelfs de uitleg dat God het is die de voorwaarde in het kind vervuld, is onvoldoende om
de „vrijgemaakte‟ verbondsleer te redden van de leer dat de genade van God afhankelijk is van een
daad van het kind. Want nu wordt er wel verzekerd dat het werk van het kind, waar de genade van
God (de belofte van het verbond) afhankelijk van is, wordt mogelijk gemaakt door de hulp van
God, maar het feit blijft staan dat de genade van God nog steeds afhankelijk is van het werk van
het kind!
Ik herinner Dr. de Jong eraan dat ook de Rooms Katholieke Kerk best wil toegeven dat de goede
werken van een zondaar, waar volgens Rome de rechtvaardiging op berust, gedaan zijn met de
hulp en genade van God. Maar dit ontlast Rome op generleiwijze van de ketterij dat de
rechtvaardiging afhankelijk is van het werk van de mens.
Ten vierde, alhoewel de „vrijgemaakten‟ bereid zijn om de vervulling van de belofte aan God toe te
schrijven, is dit opvallend afwezig wanneer ze hun verbondsleer uitwerken en toepassen op
zichzelf.
Dit is bijvoorbeeld te zien in de uitgave van „Una Sancta‟, het tijdschrift van de Free Reformed
Church van Australië 113 , van september 1990. De redacteur ds. C. Bouwman presenteert daar de
„vrijgemaakte‟ visie op het verbond, in het artikel waarin hij zegt: „Wij en onze kinderen ontvangen
de inhoud van de belofte die God geeft in het verbond niet, tenzij we beantwoorden aan de eis van
het verbond.‟ 114 De auteur Bouwman refereert dan aan de eis in het Doopformulier, namelijk dat
we „wij deze enige God, Vader, Zoon en Heilige Geest, aanhangen‟ en wat volgt, en hij beschrijft dit
als „eis voor wedergeboorte, om opnieuw geboren te worden‟. 115 Daarmee leert hij dus dat de
„vrijgemaakte‟ leer is dat de inhoud van de verbondsbelofte – zaligheid – afhankelijk is van de
wedergeboorte door het gedoopte kind zelf.
Dat ds. Bouwman inderdaad echt bedoeld wat hij zegt, is duidelijk wanneer hij er direct aan
toevoegt:
„Hier mogen we denken aan Bijbelse figuren als Ezau, Saul en Judas Iskariot. Alhoewel ze alle
drie even veel verbondskinderen waren als, laten we zeggen, Jakob, David en Petrus, toch
ontvingen ze niet de weldaden hen belooft bij hun besnijdenis. Want het is duidelijk dat ze
niet beantwoorden aan de eis van het verbond.‟
De 'vrijgemaakte' dominee drukt zich buitengewoon fors uit:
„Geen van ons zal, al is hij honderd maal een verbondskind, de vergeving van zijn zonden
krijgen en het eeuwige leven, simpel op grond van een belofte van het verbond en niets
112
DL H. 2 verwerping der dwalingen. artikel 6.
113
Opmerking van de vertaler: De „moederkerk‟ van de Free Reformed Churches of Australia is de
Gereformeerde Kerk (vrijgemaakt)
114
C. Bouwman, „Not saved by the covenant‟, Una Sancta 37, nr 23 (Sept. 15 1990), Pag 437.
115 Idem pag 438