Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

69
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
Paulus illustreert en bewijst deze waarheid aan de hand van de Oud Testamentische geschiedenis.
Abraham had twee zonen, maar God zei, „In Izaäk zal u het zaad genoemd worden.‟ (Gen. 21: 12,
Rom. 9: 7). Ook de Woorden van Jehova met betrekking tot de ongeboren tweeling van Rebekka,
kleinkinderen van Abraham, „de meerdere zal den mindere dienen.‟, zijn Woorden die een radicale
onderscheiding maken tussen twee fysieke kinderen van Abraham (Gen. 25: 23; Rom. 9: 12, 13).
De belofte van het verbond was alleen voor Jakob. Ezau was buitengesloten.
Deze onderscheiding tussen twee soorten kinderen van Abraham is fundamenteel voor de
betekenis van het Schriftgedeelte waarin staat dat de Woorden van God niet falen. Wanneer alle
kinderen van Abraham hetzelfde zijn en wanneer de woorden van de belofte op gelijke wijze tot
hen komen, dan zou het Woord in vele gevallen gefaald hebben. Het zou gefaald hebben in het
geval van Ezau.
De vraag is nu: wat is nu verantwoordelijk voor het onderscheid tussen de twee verschillende
soorten kinderen? Meer specifiek: wat is verantwoordelijk voor het feit dat sommige nakomelingen
van Abraham kinderen van de belofte zijn? Het antwoord van de apostel is: „het voornemen Gods‟
(Rom. 9: 11). De eeuwige uitverkiezing bepaald wie het ware geestelijke nageslacht van Abraham
is. De eeuwige verkiezing bepaald dat de verbondsbelofte alleen voor hen is. Aangezien de
verbondsbelofte de belofte inhoud dat het verbond met iemand persoonlijk opgericht is – de belofte
van je opname in het verbond van genade – bepaald de eeuwige verkiezing of je deel bent van het
verbond van genade of niet.
Romeinen 9 is niet alleen het klassieke Schriftgedeelte in de Bijbel die gaat over het eeuwige
besluit van verkiezing en verwerping, maar dit Schriftgedeelte gaat er ook vanuit dat Gods
voorbeschikking de bron en maatstaf is van alle verbondshandelingen in de geschiedenis. Het
onderwerp van dit gedeelte, en dat moet goed onthouden worden, de zaligheid en volharding van
de kinderen van de godvrezende Abraham. Daaruit volgt dat het onderwerp van dit gedeelte, de
zaligheid en volharding van de kinderen van gelovige ouders in alle tijden is.
Romeinen 9 is de „uitverkiezingstheologie‟ van het verbond van de Heilige Geest.
Daarom, en daarom alleen, wordt geproclameerd de soevereiniteit, de genade en de getrouwheid
van de Verbondsgod van Israël en de kerk. Daarom, en daarom alleen, wordt in stand gehouden de
betrouwbaarheid van het woord van belofte aan gelovigen en hun zaad vandaag. Het beloftewoord,
waardoor wij gered worden en waar we afhankelijk van zijn, faalt niet
De „uitverkiezingstheologie‟ van het verbond gebied een onderscheiding tussen leven in
verbondsgemeenschap met God door verbondsgenade, het slechts op het erf van het verbond door
natuurlijke geboorte verkeren. Gelovigen en hun echte kinderen, de uitverkoren kinderen van de
belofte, zijn opgenomen in het verbond van genade. Hypocrieten en kinderen van het vlees zijn
niet op dezelfde wijze opgenomen in het verbond. Dr. de Jong, als getrouw verdediger van de
„vrijgemaakte‟ verbondstheologie, is extreem kritisch over deze onderscheiding:
Daar komt de aap uit de mouw en zien we wat Engelsma‟s stelling echt inhoud. De kinderen
van gelovige ouders zijn opgenomen in het verbond, maar ze zijn tegelijk ook buitengesloten
van dit verbond.
Hoe kan iemand een dergelijke redenering nu begrijpen? Wat betekent het om opgenomen te
zijn in de kring van het verbond? Nu wordt Engelsma ineens erg vaag in zijn bewoordingen.
En er is ook wel een duidelijke reden voor zijn plotselinge switch naar erg vaag taalgebruik
wanneer hij gaat spreken over de „kring van het verbond‟. Wanneer men de deur sluit voor
de eenvoudige leer van de Schrift, dan moet men natuurlijk elke kans grijpen om zich er nog
uit te praten…..
Het trieste van dit alles is dat de theorie van het „erf van het verbond‟ zoals Engelsma die
presenteert geheel vreemd is aan de Schrift.
De Jong pleit voor het enige alternatief, namelijk dat alle kinderen van de gelovigen op gelijke
wijze echt in het verbond zijn opgenomen. Dit is de implicatie van zijn kritiek op de Protestant
Reformed Churches: ze „ze nemen alle kinderen van de gelovigen niet echt op in het verbond van
genade‟.
Hoe je het ook wilt noemen, dit onderscheid tussen in het verbond zijn en op het erf van het
verbond zijn is echt Bijbels. Het Oude Testament benadrukt het verschil tussen het overblijfsel, het
echte Israël van God, en de massa van Israëlieten waaronder het overblijfsel gevonden wordt (zie
Jes. 10: 20-23; Jer. 31: 7; Joël 2: 32; Micha 2: 12; Rom. 9: 27; Rom. 11: 5). Paulus benadrukt dit
verschil in Romeinen 9: 6: „die zijn niet allen Israël, die uit Israël zijn.‟. Sommige – de uitverkoren
kinderen van de belofte – zijn „Israël‟, dat is, Gods uitverkoren verbondskinderen, gedragen door
de vriendschapsrelatie met en de dienst aan God door geloof in Jezus Christus. De anderen – de
verworpen kinderen van het vlees – zijn slechts „uit Israël‟, dat is, behorende bij de uiterlijke
manifestatie van het verbond en behorende bij de kring van het verbond.
Deze relatie met het verbond is ernstig genoeg. Vanwege dit, zondigen deze kinderen zoals geen
andere doen. Ze overtreden het verbond, ze hebben de Zoon van God met voeten getreden, het