Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

51
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
en 4 artikel 6 (geloof is geen daad van de mens, maar een gave van God). De kern van de
argumentatie is dat de Gereformeerde kerken Arminiaans zijn.
2. Deze visie impliceert dat Christus dood voor sommige personen niet afdoende is voor
zaligheid. Bij de doop belooft God zaligheid voor het kind op basis van Christus bloed wat
voor hem werd vergoten. Maar sommige van deze kinderen gaan verloren. Daarmee wordt
de leer met betrekking tot de beperkte verzoening ontkend, ‘tenminste binnen de kring van
het verbond’. We worden zo verweten om universele volharding te leren. Opnieuw: de leer
van de Gereformeerde Kerken is Arminiaans.
3. Deze visie betekent dat de belofte van God in veel gevallen faalt. Er wordt verondersteld
dat God beloften in veel gevallen falen. Gods Woord wordt krachteloos gemaakt. En dit is
eveneens in tegenstelling met wat de Schrift en de belijdenis leert.
Zijn wij Arminiaans?
Dit zijn de argumenten van Engelsma. Voor we ze overwegen moeten we allereerst constateren dat
hij de visie van de Canadese Gereformeerde Kerken niet correct heeft weergegeven. We leren niet
dat God zijn verbondsgenade ‘betuigt’ aan alle kinderen van gelovigen in het verbond. Beter
uitgedrukt is, Hij sluit hen, met hun ouders, in het verbond en Hij belooft hun zijn verbondsgenade
in Christus en Hij voegt bij de belofte de eis om het Evangelie te geloven en om Christus
zegeningen in waar geloof te ontvangen. We leren ook niet dat de uiteindelijke ontvangst van de
verbondsgenade en de werkelijke realisatie van het verbond afhankelijk zijn het geloof van de
kinderen van gelovigen. Maar Hij vervuld zijn verbondsbeloften op zijn tijd en op zijn wijze in het
leven van de kinderen van de gelovigen, bij wie Hij verkiest. We belijden ook dat dit geloof een
werk en een gave is van God, volgens zijn soeverein welbehagen en verkiezende liefde. Maar bij
zijn werk, heeft het hem behaagd om gebruik te maken van middelen. Hij vervult zijn belofte in de
weg van geloof.
Ik ga nu verder met het beantwoorden van Engelsma’s argumenten:
1. Engelsma houdt vast aan de overtuiging dat wij het verbond en de zaligheid afhankelijk maken
van het geloof van het kind. Maar dit is een fictie. Zoals Prof. K. Schilder duidelijk heeft gemaakt
aan Prof. Hoeksema lange tijd geleden (!) het hangt allemaal af van wat men bedoeld met
‘voorwaardelijk’. Wanneer iemand daarmee bedoelt dat we onze zaligheid kunnen verdienen, of dat
we enig verdienstelijk aandeel hebben in deze zaligheid, vanwege een daad van geloof of enig
ander werk, dan kunnen we instemmen met zijn afwijzing van het woord ‘voorwaardelijk’. Maar
wanneer we met deze term bedoelen dat het God behaagd heeft om bepaalde middelen te
gebruiken, door welke Hij zijn beloften realiseert, dan kan deze term nooit afgewezen worden. Er
zijn daadwerkelijk veel voorbeelden in de Schrift waar voorwaardelijke taal gebruik wordt, zoals
Prof Engelsma ook wel weet. Denk maar aan Jesaja 7: 9 ‘Indien gijlieden niet gelooft, zekerlijk, gij
zult niet bevestigd worden.’ Of denk ook aan Handelingen 16: 31 ‘Geloof in den Heere Jezus
Christus, en gij zult zalig worden, gij en uw huis.’ Deze laatste tekst laat niet alleen zien dat het
verbond voorwaardelijk is in haar wezen, maar ook hoe de kinderen opgenomen zijn in het
verbond. Er is dus geen grond voor de beschuldiging van Engelsma, en eveneens niet voor zijn
schriftbewijs. Hij citeert Romeinen 6: 19, een tekst die niet rechtstreeks refereert aan de kinderen
en ook niet aan het verbond, maar aan God soevereine werk in de uitverkiezing. Wie kan dit
tegenspreken?
Het wijzen op het bestaan van voorwaarden in het verbond doet op generlei wijze af van de
soevereine beslissing in de uitverkiezing (zie 2 Kor. 6: 16-7:1). Hetzelfde geldt voor Engelsma’s
verwijzing naar de Dordtse Leerregels. Hij citeert Hoofdstuk 1 artikel 9 en 10, maar waarom
negeert hij Hoofdstuk 1 artikel 3, 4 en 12 of Hoofdstuk 2 artikel 5, waar de middelen of
voorwaarden in het verbond genoemd worden. Hoofdstuk1 artikel 3 spreekt over de prediking van
het evangelie, H. 1 artikel 4 spreekt over het tweeledige effect van de prediking, H. 2 artikel 5 zegt
dat de Heere het evangelie stuurt waarheen Hij wil en voegt bij de belofte het bevel om zich te
bekeren en om het evangelie te geloven. Engelsma citeert H. 3 & 4 artikel 14, maar waarom leest
hij Hoofd 5 artikel 14 niet? Dit artikel zegt dat het gebruik van middelen besloten ligt in zijn
soevereine werk van genade. Men kan natuurlijk niet argumenteren door een deel van de belijdenis
te citeren, terwijl men een ander deel willens en wetens verzwijgt. En nu heb ik nog niet eens H1
artikel 17 genoemd, waar alle kinderen expliciet in het verbond opgenomen worden.
2. In zijn tweede stelling stelt Engelsma dat wij universele verzoening voor de kinderen in het
verbond belijden. Eerlijk gezegd is het mij een raadsel hoe dit logischerwijze überhaupt mogelijk is,
laat staan waar. ‘Universeel’ betekent ‘alle mensen’ dit houdt dus logischerwijze een categorie in
die incongruent is met ‘kinderen van de belofte’. Er is weinig duidelijk aan deze wijze van spreken.