Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

68
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
alleen, krachtiglijk zou verlossen, die van eeuwigheid tot de zaligheid verkoren, … zijn; hen
zou begiftigen met het geloof, …; en hen van al hun zonden, … door Zijn bloed zou reinigen,
tot het einde toe getrouwelijk bewaren, en ten laatste zonder enige vlek en rimpel heerlijk
voor Zich stellen.‟ 145
Wat deze „uitverkiezingstheologie‟ van het verbond door Dordt nog sterker maakt zijn de
veroordelingen door de Leerregels van alle pogingen om het verbond los te maken van de
uitverkiezing. De Dordtse Leerregels beschermen tegen de dwaling om het verbond los te gaan zien
van de uitverkiezing, in de verwerpingen die volgen op hoofdstuk 2, vooral artikel 2-5. In het
bijzonder veroordeelt onze belijdenis de notie dat ook maar iemand aanvaard zou zijn „in den staat
der verzoening en de genade des verbonds‟ behalve de uitverkorenen. 146
De belijdenis veroordeelt ook de gedachte die het verbond ziet als een voorwaardelijk middel tot
eeuwig leven, waarbij het geloof van de mens de voorwaarde is. 147
Tegenover dit krachtig getuigenis van Dordt kunnen de „vrijgemaakten‟ zich niet beroepen op
artikel 17 van hoofdstuk 1, alsof dit artikel zou leren dat alle kinderen van de gelovigen zonder
uitzondering, zij die uiteindelijk eeuwig verloren gaan als wel zij die eeuwig zalig worden, beide in
het verbond opgenomen zijn. Dr. de Jong doet dit appel op artikel 17 van Dordt: „Alle kinderen zijn
opgenomen in het verbond‟.
Maar ook dr. de Jong ziet toch wel dat hij door dit beroep op artikel 17 als bewijs voor de
„vrijgemaakte‟ visie veel te veel „bewijst‟, zelfs voor „vrijgemaakten‟. Want dit artikel spreekt over
de opname van onze kinderen in het genadeverbond, in die zin dat de kinderen uitverkoren zijn en
gered. Wil de Jong nu zeggen dat alle kinderen van gelovige ouders op gelijke wijze opgenomen
zijn in het genadeverbond en delen in de verbondsgenade als uitverkorenen en geredden?
Artikel 17 van Dordt spreekt helemaal niet over alle kinderen van gelovige ouders, zonder
uitzondering. Het artikel refereert aan een specifiek, beperkt aantal van verbondskinderen,
namelijk zij: „welke God in hun kindsheid uit dit leven wegneemt‟. 148 Wanneer deze pastorale
stelling geformuleerd zou moeten worden als een een leerstelling, dan zou deze als volgt luiden:
„Alle kinderen der gelovigen die God in hun kindsheid uit dit leven wegneemt moeten beschouwd
worden als uitverkorenen en worden zalig uit de kracht van het genadeverbond.‟ Zo ver is dit
artikel verwijderd van een verbondsleer, die deelname aan het verbond stelt tegenover de
uitverkiezing, dat daarentegen, dit artikel de opname onze kinderen in het verbond uitdrukkelijk
fundeert in de uitverkiezing. „zo moeten de godzalige ouders niet twijfelen aan de verkiezing en
zaligheid hunner kinderen, welke God in hun kindsheid uit dit leven wegneemt.‟ 149
Boven alles hebben de Protestant Reformed Churches zich verplicht tot het houden van een
„uitverkiezingstheologie‟ van het verbond volgens Romeinen 9. De Heilige Geest behandelt hier
exact de kwestie die de verbondstheologie van de Protestant Reformed Churches onderscheid van
die van de „vrijgemaakten‟. Deze kwestie wordt beslist door dit hoofdstuk in de Schrift.
Romeinen 9 is geen theologische bespreking van de predestinatie in het algemeen, maar het is de
apostolische leer met betrekking tot Gods verbond van genade. Het is de apostel alles eraan
gelegen om aan te tonen dat Gods Woord niet vervallen kan zijn (vers 6). Dit Woord van God is de
verbondsbelofte aan vader Abraham, Hij belooft om het verbond op te richten met hem en met zijn
nageslacht in hun geslachten, om Abraham en zijn nageslacht tot een God te zijn. Het lijkt erop
alsof dit verbondswoord gefaald heeft, omdat zo vele natuurlijk zonen en dochters van Abraham,
de Christus hebben afgewezen en zullen omkomen – iets wat Paulus „een grote smart en een
voortdurend hartzeer‟ geeft (vers 2).
Maar het Woord heeft niet gefaald. De verklaring is namelijk dat God zijn verbondsbelofte nooit
gemaakt heeft met elke fysieke nakomeling van Abraham. De belofte: „uw nageslacht tot een God
te zijn‟ refereerde niet aan alle geboren joden.
Er is verschil tussen twee soorten kinderen van de gelovige Abraham. Er zijn kinderen die slechts
fysieke nakomelingen van Abraham zijn. De apostel noemt hen: „de kinderen des vleses‟ (vers 8).
En er zijn ook kinderen waar de apostel aan refereert als „de kinderen der beloftenis‟ (vers 8). Deze
kinderen zijn wederom geboren door de kracht van de belofte, zodat ze levende kinderen Gods
zijn.
Het Woord van Gods verbondsbelofte refereerde niet aan „de kinderen des vleses‟. Zij waren niet in
beeld toen God tegen Abraham zei: „om u te zijn tot een God, en uw zaad na u.‟ „Alleen de
kinderen der beloftenis worden voor het zaad gerekend.‟ (vers 8) Aangezien nageslacht alleen
sloeg op de kinderen van de belofte, heeft het Woord van God niet gefaald. God heeft zijn
verbondsbelofte aan elk van de nakomelingen van Abraham vervuld.
145
DL H. 2 artikel 8
146
DL H. 2 verwerping der dwalingen artikel 5
147
DL H. 2 verwerping der dwalingen artikel 2-5
148
DL H. 1 artikel 17
149
Idem, cursief toegevoegd.