Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

41
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
enkele persoon, die nog niet wedergeboren is, of hij nu gedoopt is of niet, heeft het recht om een
geloofsbelijdenis af te leggen. Iemand die niet wedergeboren is, toch belijdenis van zijn geloof
laten afleggen is groteske huichelarij. Iemand die niet wedergeboren is, is een vijand van God, van
zijn Christus en van de waarheid (Rom. 8: 5-8). Hij heeft geen begeerte naar God: „er is niemand
die God zoekt‟ (Rom. 3: 11). Hij kan God niet behagen: „En die in het vlees zijn, kunnen Gode niet
behagen.‟ (Rom. 8: 8). Door te beamen dat een niet wedergeboren iemand zijn geloof kan belijden,
welke belijdenis is een uitdrukking van een verlangen naar reddende genade van God en een roep
naar God om verbondsgemeenschap in Christus, is in principe de dwaling van de leer van de vrije
wil.
Het belijden van je geloof is een activiteit van hen die bekeerd zijn, en die dus wedergeboren zijn,
kinderen van God zijn. Dit is de belijdenis van de mond die echt met het hart geloofd wordt (Rom.
10: 9, 10). Het is de openbare verklaring van je persoonlijke begrip van, en hartelijke instemming
met, de ware leer zoals die is weergegeven in de Gereformeerde belijdenis. De eerste vraag van
een Gereformeerde kerk aan jonge mensen die hun geloof willen belijden is: „gelooft gij dat de
waarheid Gods die in het Oude en Nieuwe Testament geopenbaard en in de artikelen van het
christelijk geloof beleden is en in de christelijke kerk alhier geleerd wordt, de waarachtige en
volkomen leer der zaligheid is?‟ Maar deze essentiële kennis is kennis van de waarheid die de
waarheid ook liefheeft en die samengaat met een hartelijk en door de Heilige Geest gewerkt
vertrouwen dat door Jezus Christus niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden,
eeuwige gerechtigheid en zaligheid van God geschonken is, uit louter genade, alleen om der
verdienste van Christus wil. 83 Een „geloofsbelijdenis‟ die niets meer is dan een objectief instemmen
met de leer is precies dezelfde belijdenis die ook de duivels hebben (Jak. 2: 19). Uiteraard mag een
Gereformeerde kerk een dergelijk soort belijdenis nooit accepteren, laat staan bevorderen. Veeleer
zouden ze hun handen in afschuw moeten opheffen, wanneer ze erachter zouden komen, dat dit de
soort „geloofsbelijdenis‟ is, van een van de jongeren in die kerk. Aan allen die in de consistorie
komen om belijdenis van hun geloof te doen, zodat ze „in volle omvang lidmaten van de gemeente
worden‟ 84 , moeten de ouderlingen duidelijk en met kracht de eis stellen die Filippus aan de
kamerling uit Morenland stelde: „Indien gij van ganser harte gelooft, zo is het geoorloofd.‟ (Hand.
8: 37).
Uit de leer die de verbondskinderen als niet wedergeboren beschouwd, totdat ze een
bekeringservaring hebben, komt ook de praktijk voort van geloofsbelijdenis door onbekeerden. Het
gevolg van deze praktijk is dat de Gereformeerde kerk vol raakt met volwassen leden die ongelovig
zijn. Door hun geloofsbelijdenis, genieten deze ongelovigen het volledige lidmaatschap in de
gemeente. Het is zelfs zeer wel mogelijk dat deze ongelovigen de meerderheid vormen in de
gemeente. Ze geven ook ruiterlijk toe dat ze onbekeerd en ongelovig zijn. De kerk ziet ze als
ongelovigen. Maar ze houden hun kerklidmaatschap.
Wat een verwarring.
Hoe kunnen deze mensen nu opgeroepen worden om een heilig en onbesmettelijk leven te leiden?
Hoe kunnen ze ooit verwachten dat ze een godvrezend leven leiden, aangezien een kwade boom
geen goede vruchten kan voortbrengen? (Matt. 7: 18). Hoe kunnen ze ook onder de tucht gesteld
worden voor welke erge zonde dan ook maar, wanneer ze niet onder de tucht gesteld worden voor
de ergste zonde van allemaal, namelijk ongeloof? Is het niet duidelijk dat, gezien het gedrag van
deze lidmaten, de kerk een slechts uiterlijk conformeren aan de wet van God bevorderd en
bekrachtigd? Waardoor er van hen farizeeërs gemaakt worden, aangezien ze geen liefde voor God
in hun hart hebben als de wortel van hun uitwendige gehoorzaamheid?
Maar de fundamentele vraag is deze: hoe kan het gebeuren dat deze ongelovigen lidmaatschap van
de kerk blijven behouden?
Lidmaatschap van de kerk staat niet open voor ongelovigen. Geen ongelovige heeft enig recht op
kerklidmaatschap in welke vorm dan ook. Iemand die een lidmaatschap houdt op grond van geloof
wat hij niet heeft, is een huichelaar. Dit is de duidelijke leer van de Nederlandse Geloofsbelijdenis:
„En aangaande degenen die van de Kerk zijn, die kan men kennen uit de merktekenen der
Christenen; te weten, uit het geloof‟. 85
Gedoopte kinderen die in ongeloof opgroeien, zullen normaal gesproken, onder krachtige en
antithetische prediking, de kerk verlaten. De prediking is immers een aanstoot voor hen die niet
reddend tot Christus getrokken zijn. En wanneer iemand niet vrijwillig de kerk verlaat, en toch
weigert om te geloven in de Zoon van God, en dus weigert om de Christus te belijden, moeten de
ouderlingen met hem handelen naar de kerkelijke tucht. Het resultaat van dit geduldige werken is:
of dat hij zich bekeerd, of dat hij wordt afgesneden. Het is het officiële standpunt van de
83 Heidelbergse Catechismus vraag en antwoord 21
84 Dr. C. Steenblok, „Rondom Verbond‟, pag. 44
85 Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel 29