Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

71
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
(Holwerda) meent evenwel dat als het Nieuwe Testament over de „verkiezing‟ spreekt, het
daarmee „in de regel‟ een daad God in de tijd mee bedoelt. Hij was van oordeel door op deze
dingen te wijzen een bijdrage te kunnen geven aan het debat over de verhouding
„verkiezing‟-„verbond‟ (de „verkiezing‟ namelijk als de historische en goddelijk-soevereine
inleiding tot het verbond). 155
Holwerda ging zelfs zo ver dat hij de volgende parafrase van Efeze 1: 4 voorstelde: „Hij heeft ons
nu, in de tijd uitverkoren in Christus naar Zijn voornemen van vóór (!?) de grondlegging der
wereld, opdat wij heilig en onberispelijk zouden zijn voor zijn aangezicht.‟ 156
Het „vrijgemaakte‟ probleem met de uitverkiezing, vanwege hun verbondsopvatting, komt voort uit
hun ontkenning dat Christus hoofd is van het verbond en dat de drie-enige God zijn verbond heeft
opgericht met Christus als verbondshoofd. De reden voor deze ontkenning is simpelweg dat,
wanneer zou worden toegegeven dat Christus als hoofd van het verbond gezien zou worden, dan
zou hiermee geïmpliceerd worden dat Christus zijn verbond alleen met de uitverkoren zou hebben
opgericht. De „vrijgemaakten‟ zijn er echter vast van overtuigd dat ook anderen, naast de
uitverkorenen, echt en volwaardig lid zijn van het verbond. 157
Maar deze ontkenning brengt de „vrijgemaakten‟ in een tegenstelling met de Schrift, die van
ongekende omvang is. Is Christus niet inderdaad het hoofd van het nieuwe verbond? Wat te
denken van Romeinen 5: 12-21? Deze tekst leert toch heel precies dat Adam „welke een voorbeeld
is Desgenen, Die komen zou‟ en dat hij „verbondshoofd‟ is van het hele menselijke geslacht. Zoals
Adams ongehoorzaamheid werd toegerekend aan alle mensen, omdat hij de wettige
vertegenwoordiger is van alle mensen in het verbond van de schepping, zo is Christus
gehoorzaamheid toegerekend aan allen die van Hem zijn, omdat Hij de wettige vertegenwoordiger
is van het verbond van genade.
En wat moeten we met Galaten 3: 16, waar toch heel expliciet geleerd wordt dat we „Abrahams
zaad‟, aan wie de belofte gegeven is, moeten betrekken op Christus zelf? „Nu zo zijn de
beloftenissen tot Abraham en zijn zaad gesproken. Hij zegt niet: En den zaden, als van velen; maar
als van één: En uw zade; hetwelk is Christus.‟ Uit de context blijkt bovendien duidelijk dat hier
gesproken wordt over de beloften van het verbond. God geeft zijn verbondsbeloften aan Christus.
Door deze beloften, richt Hij zijn verbond van genade op met Christus. Vers 17 zegt: „Het verbond,
dat te voren van God bevestigd is op Christus‟. En vers 29 leert dat mannen en vrouwen, jongens
en meisjes, Abrahams zaad zijn, opgenomen in het verbond en erfgenamen van de belofte, alleen
„indien gij van Christus zijt‟. En mannen en vrouwen, evenals de kinderen van gelovigen, zijn van
Christus alleen door goddelijke verkiezing (Joh. 6: 37, 39; Joh. 17: 2, 6, 9, 11, 12).
Wanneer Christus geen hoofd is van het verbond van genade, dan is het verbond onthoofd, zonder
hoofd. Alle eenheid van het verbond is verloren. In het genadeverbond handelt God dan met iedere
zondaar, en met de kinderen van zondaren, individualistisch. Ieder staat of valt vanwege zijn eigen
– vervulling van of falen om te voldoen aan de voorwaarde van het verbond, waar alles van
afhankelijk is.
Tot zulke theologische gevolgen leidt de oppositie van kerken en theologen tegen de uitverkiezing,
of wat preciezer de oppositie tegen de uitverkiezing als bepalend voor het verbond en de zaligheid.
Door hun ontkenning van Christus als hoofd van het verbond, komen de „vrijgemaakten‟ in conflict
met vraag en antwoord 31 van de Westminster grote Catechismus: „Met wie werd dat
genadeverbond gemaakt? Antwoord: Het genadeverbond werd gemaakt met Christus als de tweede
Adam, en in Hem met al de uitverkorenen van zijn zaad.‟ 158
De „vrijgemaakte‟ vijandigheid ten opzichte van de uitverkiezing komt ook uit in de wrede lastertaal
van de Theoloog van de Canadese Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) Dr. Jelle Faber, laster
tegen de verbondsopvatting van de Protestant Reformed Churches die een vorm van „fatalisme‟ zou
zijn:
‘De Protestant Reformed Churches….hebben in een officiële verklaring gekozen voor een
bovenschriftuurlijk binding die verloopt langs dezelfde dogmatische lijnen als het fatalisme
wat gebaseerd is de uitverkiezing.‟ 159
Omdat de verbondsleer van de Protestant Reformed Churches gefundeerd is op de uitverkiezing
van God uit soevereine genade, is de dogmatiek van de Protestant Reformed Churches „fatalistisch‟
volgens Jelle Faber. Maar de vijanden van de uitverkiezing hebben deze laster ook geuit tegen de
leer van de uitverkiezing zoals die is beleden door de synode van Dordt:
155 J. Kamphuis, „Een eeuwig verbond‟, pag. 79
156 J. Kamphuis, „Een eeuwig verbond‟, pag. 140
157 J. Kamphuis, „Een eeuwig verbond‟, pag. 84-89
158 Westminster Larger Catechism, Q&A 31, Confession of Faith & Subordinate Standards, (Edinburgh and
London: William Blackwood and Sons, 1973), Pag. 57
159 Geciteerd in Rudolf van Reest, „Schilder‟s Struggle for the Unity of the Church‟, tr. Theodore Plantinga
(Neerlandia, Alberta, Canada: Inheritance Publications, 1990), 428