Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

74
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
Uitverkoren kinderen worden gered, hoewel ze niet in staat zijn om te geloven of om te
gehoorzamen: echter, de voorwaarde moet worden voldaan door hen zelf, die gered worden,
of door iemand anders in hun plaats. Daarom is Christus vervullende rechtvaardigheid, de
enige perfecte gehoorzaamheid en in hun plaats verricht, de enige echte voorwaarde van het
verbond (pag. 65, 66 en ook pag. 54).
Bij deze controverse van een voorwaardelijke verbondsleer staat het evangelie van genade en
zaligheid zelf op het spel. Bostons waarschuwing in deze is schrikwekkend, maar Bijbels en
noodzakelijk:
Aldus zijn er velen die, denkende dat de eeuwige zaligheid aangeboden wordt op voorwaarde
van geloof, berouw en oprechte gehoorzaamheid aan Gods wet, akkoord gaan met deze
voorwaarden en die plechtig proberen om ze uit te voeren: zichzelf zo bindende aan die en die
opgaven, zodat God hun zielen redt: en zo maken ze hun verbond. En hoewel ze zichzelf
kunnen overtuigen, dat ze hun deel van het verbond uitvoeren, en ze kijken uit naar de
zaligheid en het eeuwige leven op grond hiervan. Dit gooit echter de aard van het verbond
omver: want ‘Nu dengene, die werkt, wordt het loon niet toegerekend naar genade, maar naar
schuld.’ (Rom. 4: 4) en ‘En indien het door genade is, zo is het niet meer uit de werken’ (Rom.
11: 6). De zondigheid van dergelijke praktijken is erg groot, omdat het voorbij ziet aan
Christus, de grote Leidsman en Voleinder van het verbond, in opdracht van de Vader, zich
stellend in hun plaats, het werk voor hen uitvoerend ten leven voor hen. En het gevaar ervan
moet ook wel groot zijn, omdat dit het fundament is waarop het gewicht van hun hele
zaligheid moet staan, waarvan Goddelijke wijsheid ons heeft laten zien dat het dit gewicht ten
enen male niet kan dragen. De gevolgtrekking hieruit moet zijn dat zulke bondelingen in hun
eeuwige oordeel blijven liggen. Daarom bepaalt de apostel in Gal. 5: 4, ‘Christus is u ijdel
geworden, die door de wet gerechtvaardigd wilt worden; gij zijt van de genade vervallen’ (pag.
59).
In overeenstemming met zijn visie dat God zijn verbond gemaakt heeft met Christus als hoofd van
het verbond, en in overeenstemming met het feit dat het verbond onvoorwaardelijk is, houdt
Boston eraan vast dat het verbond gemaakt is met alleen de uitverkorenen.
In tegenstelling met de notie van sommigen, die denken dat de traditionele Presbyteriaanse visie
de kinderen van het verbond slechts uitwendig apart plaatst voor God en zonder enige werk van
genade in hun hart, gaat Boston er vanuit dat de uitverkoren kinderen van gelovige ouders in het
verbond zijn opgenomen, in die zin dat de Heilige Geest in hen woont, dat betekent dat ze
wedergeboren worden in hun kindsheid.
En vandaar dat de kinderen, die niet in staat zijn om echt te geloven, en die niet weten wat
het verbond is, hebbende de Geest van geloof, persoonlijk binnengetreden zijn in en geplaatst
zijn in het verbond, in zoverre als de Geest van het geloof krachtdadig in hen is, hen echt
verenigende met Christus (Pag. 209).
Het is een bron van verdriet dat Boston dit mooie werk over het verbond bederft door de
introductie van de „Marrow‟ doctrine (pag. 151-155; pag. 168 en verder). De „Marrow‟ doctrine
zoals die hier door Boston geïntroduceerd wordt, leert in het kort dat Christus met iedereen
persoonlijk en zonder uitzondering het verbond wil realiseren. Boston formuleert het als volgt: „Het
voorwerp van dit verbond zijn zondige mensen zonder meer‟ (pag. 15). De belofte van het verbond
is voor allen. God biedt welgemeend het verbond, en de beloften daarvan, aan iedereen zonder
uitzondering aan. Opname in het verbond en het ontvangen van de verbondsbeloften hangen af
van het aannemen van dit aanbod van God door het geloof van de mens.
De basis van deze „Marrow‟ doctrine is een misleidende, maar onderscheiden, vorm van universele
verzoening: God heeft een toezegging gedaan in Christus kruisiging aan alle zondaren zonder
uitzondering (pag. 151, 152, 222). Boston breidt dit bekende thema uit door te veronderstellen dat
Christus, de grote Erflater van het Nieuw verbond, in Zijn testament als legatarissen (begunstigden
van het testament) alle mensen zonder uitzondering heeft opgenomen (hierbij wordt gerefereerd
aan Hebr. 9: 15-17). Begunstigden van Christus dood, en voorgenomen ontvangers van het
verbond en het beloofde goed, zijn alle mensen (pag. 168-169).
De uitverkiezing bepaald de bediening van het verbond niet.
Het effect van deze introductie van de „Marrow‟ doctrine in de visie van Boston op het
genadeverbond is dat de onvoorwaardelijkheid van het verbond, die eerst zo hevig werd verdedigd,
nu opgeofferd wordt, en Boston die de vurige kampioen van vrije genade is, valt nu willens en
wetens in val van de vrije wil.
De Schotse theologen maken de implicatie van de „Marrow‟ doctrine expliciet. Een verbond bedoeld
voor en aangeboden aan iedereen op gelijke wijze, en wat haar realisatie betreft afhangend van
het gelovig aannemen door de zondaar, is helemaal geen genadig verbond, het is een verbond van
werken. En die werken zijn het geloof van de mens.