Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

75
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
In een gedeelte dat, in het licht van eerdere veroordelingen van Boston van een voorwaardelijk
verbond verbazend zijn, aanvaardt deze „Marrow‟ theoloog uiteindelijk toch voorwaardelijkheid in
het verbond.
Vandaar dat in het verbond, die aan iedereen willekeur bediend wordt, voorwaardelijke
uitdrukkingen gebruikt worden in de bediening ervan; hoewel er in het verbond zelf geen
sprake is van voorwaarden, die zijn in eigen persoon Jezus Christus vervuld. Maar het Woord
van het verbond komt met haar waarborg tot allen op gelijke wijze, tot uitverkorenen en niet
uitverkorenen, tot hen die zeker zullen geloven en tot hen die voortgaan in hun ongeloof; de
bediening ervan is gelijk voor beide in de verkondiging van het Evangelie, en de beloften
moeten voorgesteld worden onafhankelijk van de persoon, uitvoerig verpakt worden in
voorwaardelijke frasen. (pag. 183)
De bediening van het verbond, dat is de feitelijke realisatie van het verbond met bepaalde
personen, is voorwaardelijk.
Het einde van deze weg is de vrije wil. En Boston volgt deze weg tot het einde toe. Ter
ondersteuning van zijn gedacht dat Christus het verbond bedoeld heeft voor iedereen, het aanbiedt
aan allen, en haar zegeningen belooft aan allen op een voorwaardelijke wijze, beroept Boston zich
op Open. 44: 17 „en die wil, neme het water des levens om niet.‟ Hij schrijft:
Tot slot, wat de gewilligheid betreft, waarvan u bang bent dat u hierin gebrekkig bent, zeker
zal in alle gevallen, waarin iemand zegt: ‘en die wil, neme het’ , normaal gesproken door ieder
mens bedoeld worden dat een ieder het nemen mag en dat niemand hiervan wordt
uitgesloten; echter het draagt ook de bedoeling in zich dat het niet aan iedereen opgedrongen
wordt. Waarom zou deze wijze van spreken in Open. 22 dan beperkt moeten worden tot een
bepaalde groep mensen? (pag. 219).
Wanneer Openb. 22: 17 ons leert dat Christus aanbod van zaligheid aan alle mensen is, in zoverre
van al deze mensen verondersteld wordt dat ze zelf willen drinken van het water des levens, of in
zoverre verondersteld wordt dat ze in staat zijn om te willen drinken, dan leert deze tekst dat niet
wedergeboren zondaren toch de capaciteit hebben om Christus en het eeuwig leven te willen, of te
begeren. Luther, Calvijn, de Reformatie, de Dordtse Leerregels en de Westminster zijn fout
geweest. Erasmus, Pelagius, Rome en de Arminianen hebben gelijk.
Het overduidelijke antwoord op Bostons vraag, „Waarom zou deze wijze van spreken in Open. 22
gedacht zijn het evangelie aanbod te beperken tot een bepaalde groep mensen?’ is „omdat alleen
een bepaalde groep mensen ooit zullen willen, of kunnen willen, dat is kunnen begeren naar het
water des levens, namelijk zij die door de Heilige Geest wedergeboren worden, zoals de Geest
blaast waarheen Hij wil (Joh. 6: 8). Echter de vraag moet tevens anders geformuleerd worden.
„Waarom zou van deze oproep van Open. 22 gedacht moeten worden dat ze gericht is aan een
bepaalde groep mensen?‟ Er is wel een oproep in het Evangelie die tot allen die de prediking horen
gericht is, uitverkorenen net als de veroordeelden (Matt. 22: 14). Maar dit is overduidelijk niet de
oproep die we in Open. 22: 17 lezen. De oproep van Open. 22: 17 is de genadige en persoonlijke
oproep aan de geestelijk dorstigen en aan de geestelijk gewilligen.
De kern van de zaak is de dwaling van Boston dat hij weigert te erkennen dat de uitverkiezing het
verbond bepaald. Boston wijst een uitverkiezingstheologie van het verbond af, ten minste waar het
de realisatie met bepaalde personen betreft. Terwijl hij voor deze dwaling teruggeschrokken zou
moeten zijn door het Bijbelse voorbeeld wat hij zelf gebruikt, het beeld van een erflater die zijn
laatste wil bekend maakt in zijn testament. Geen menselijke erflater zal in zijn testament
onduidelijk laten wie alle erfgoederen ontvangt, wie de begunstigden zijn. Wanneer we ons
testament opmaken is dit toch wel het eerste waar we voor zorgen, boven alle andere dingen,
namelijk heel precies te specificeren wie de personen zijn die onze erfenis zullen verkrijgen.
En zouden we dan moeten geloven dat de Christus van God in Zijn testament open gelaten heeft
wie de erfgoederen van het verbond krijgen? Moeten we dan veronderstellen, dat terwijl Christus
naar de aarde gekomen is om de wil van de Vader te doen door de uitverkorenen te redden (Joh.
6: 37 en verder) en dat terwijl Hij naar het kruis gegaan is om eeuwig leven te geven aan de
uitverkorenen (Joh. 17: 1,2), dat Jezus zijn testament dan onpersoonlijk en tot alle zondaren van
het menselijk geslacht gericht zou hebben? Die notie is niet alleen slecht en boosaardig, maar ook
absurd.
Het is volkomen duidelijk dat de doctrine van „Marrow‟, die Boston hier toepast op de waarheid van
het verbond, de achttiende eeuwse variant is van de leer van „het aanbod van genade‟ die zo
populair is onder presbyteriaanse en gereformeerde kerken in de twintigste eeuw. Ook dit maakt
het boek “Een visie op het verbond der genade‟ een lezenswaardig boek voor presbyteriaanse en
gereformeerde christenen. Hoewel het begin goed is en er gewerkt wordt met goede intenties, is
het desondanks zo dat de introductie in de leer van de verlossing, van een element van liefde van
God voor allen en een begeerte om iedereen te redden, alle moois verpest en kapot maakt.