Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

9
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
God, omdat hij het bedacht heeft, het beloofd heeft, het opgericht heeft, het onderhoud en het
voltooit. Hij alleen doet dit. Hij doet dit zonder de hulp van Abraham, of Israël, of de Kerk. Keer op
keer zegt God: „Ik zal Mijn verbond oprichten tussen Mij en tussen u‟. Wanneer Jeruzalem het
verbond verbroken heeft door haar verfoeilijke afgoderij zodat ze niets anders kan verwacht dan
Gods plechtige verklaring dat het verbond nietig verklaard is, dan zegt God verbazingwekkend
genoeg: „Evenwel zal Ik gedachtig wezen aan Mijn verbond met u, ………………….., en Ik zal met u
een eeuwig verbond oprichten.‟ (Ez. 16: 60) Nooit zegt God: „Laat ons samen een verbond maken‟.
Nooit leert de Schrift dat het verbond, wat haar vervulling betreft, afhankelijk is van zondige
mensen.
Het verbond is een verbond van genade. Dit is nergens duidelijker aanwezig dan in de incarnatie
van de Zoon van God. In pure genade en ontzagwekkende kracht heeft God het onmogelijke
gedaan: Hij richtte een nieuw verbond op. Wij hadden hier geen aandeel in, behalve dan dat het
onze verschrikkelijke schuld was, onze totale verlorenheid, en volkomen hopeloosheid en misère
die het nodig maakten dat God, door de incarnatie en dood van zijn Zoon, een nieuw verbond
oprichtte.
Dwaling op dit punt is geen kleine zaak, want de zaligheid vloeit voort uit het verbond. Wanneer
het verbond afhangt van de mens, dan hangt ook de verlossing af van de mens. De verbondsleer
die de genade van het verbond ontkent, ondergraaft noodzakelijkerwijs ook de „vijf punten‟ van het
Calvinisme.
Het verbond is, ook in een nog diepere zin, van God. Het is de openbaring aan ons, en het delen
met ons, van Gods eigen innerlijke, drie-enige leven. Gods eigen leven is ook verbondsmatig. Het
leven van God is familie vriendschap. De Vader heeft zijn eniggeboren Zoon lief, en de Zoon heeft
de Vader, wiens beeld Hij heeft, lief; en ze zijn vrienden in de Heilige Geest, die uit hen beide
voortkomt en in wie ze elkaar ook omhelzen. Zo is het leven van de drie-enige God dat „de
eniggeboren Zoon, ….. in den schoot des Vaders is‟ (Joh. 1: 18). 6
Een mysterie? Zeker, wanneer je daarmee bedoelt dat er dieptes zijn die ons begrip ver
overstijgen. Niettemin, zo is het geopenbaard. Het leven van God is verbondsleven – leven naar de
aard van een Vader en Zoon. En tot dit leven „laat God ons toe‟, in Christus, zodat de relatie tussen
ons en God wordt als die van een Vader en een zoon of een Vader en een dochter. Hoe zouden we
anders kunnen bidden? „Onze Vader!‟
Dit brengt ons bij de tweede verbondswaarheid die van vitaal belang is. Het verbond van God met
ons is allesomvattend en alles dominerend: het hele leven van de gelovige – lichaam en ziel, fysiek
en geestelijk, tijdelijk en eeuwig, ten opzichte van God en de mens – is opgenomen in dit verbond
en wordt gecontroleerd, geregeld en gestructureerd door het verbond. Als gelovige is mijn hele
leven verbondsleven. God is mijn God, niet alleen op de zondag, maar ook de hele week door; niet
alleen bij de eredienst, maar ook in mijn werk; niet alleen in mijn toewijding aan God, maar ook in
mijn huwelijk en gezin; niet alleen wat het kerkelijke leven betreft, maar ook in mijn gedrag ten
opzichte van de Staat, mijn werkgever en mijn buurman. De vriendschap van God legt een beslag
op alles, controleert alles, en laat zich in alles zien. Het maakt een radicaal verschil uit in de
ervaring en het gedrag van de gelovige. Aan de ene kant bezit hij vreugde, zekerheid en hoop. En
aan de andere kant wandelt hij in een heilig leven met God.
Dit alles omvattende karakter van het verbond wordt ook geïmpliceerd in de beelden die de Bijbel
zelf geeft van het verbond als huwelijk en als vader-kind relatie. Het hele leven van een jonge
vrouw is gestempeld door haar huwelijk en is in beslag genomen door haar echtgenoot. De relatie
waar onze kinderen in staan, ten opzichte van ons, beheerst hun hele leven. Ze gedragen zich zo,
ze spreken zo, en ze denken, en ze zijn zoals ze zijn, omdat ze onze kinderen zijn. De relatie met
hun ouders vormt hen (een gedachte die godvrezende ouders doet beven, en zou moeten doen
beven).
6 Betreffende het trinitaire leven van God als familiaire verbondsgemeenschap en de implicaties hiervan voor
het verbond, ja voor alle schepselen, zie David. J. Engelsma, „Trinity and Covenant‟ (Th.M. thesis, Calvin
Theological Seminary, Grand Rapids, Mich., 1994), is gepubliceerd als „Trinity and Covenant: God As Holy
Family‟, door: Reformed Free Publishing Association