Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

73
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
Appendix 1 - Een visie op het verbond der genade 161
Thomas Boston was een Presbyteriaanse dominee in de Church of Scotland van 1699 tot 1732. Hij
is zeer bekend vanwege zijn boek „De menselijke natuur in haar viervoudige staat‟ en vanwege zijn
betrokkenheid bij de „Marrow controverse‟, een doctrinaire controverse in de Church of Scotland
aan het begin van de achttiende eeuw.
„Een visie op het verbond der genade‟ is zijn grondige en excellente behandeling van de Bijbelse
waarheid van Gods verbond met Zijn volk in Christus. Het is een van de beste studies, betreffende
dit onderwerp, die voortgekomen zijn uit de Presbyteriaanse traditie.
Thomas Boston was er terecht van overtuigd dat het verbond de centrale, en verbindende waarheid
in de Schrift is en sinds zijn stelling juist is dat de hele bediening van de verzoening verbondsmatig
is, neemt zijn studie „Een visie op het verbond der genade, het panorama van de hele Bijbelse
openbaring mee. Thomas Boston relateert die alle aan het verbond der genade. De grondigheid van
de studie is ook al af te lezen uit de complete ondertitel: Een visie op het verbond der genade, over
de heilige verslagen waarin de deelnemers van het verbond staan, het maken van dit verbond, de
delen ervan, de voorwaarden en beloften, de bediening ervan wordt duidelijk overwogen samen
met de beproeving van een persoonlijke zaligheid er ingesloten, en de manier waarop zondaren
ingebracht worden, tot hun eeuwige zaligheid.
Boston belijdt Christus als hoofd, borg, middelaar, verlosser en testateur van het verbond. Hij laat
zien hoe Christus profeet, priester en koning is in en namens het verbond. Er is een scherpe
gedeelte over de functie van Christus als koning die tucht oefent over zijn verbondsvolk (pag. 187-
188).
Boston schrijft de mensen met het oog op Gods glorie en hun zaligheid als zijn doel, hij gebruikt
duidelijke, warme, urgente en praktische taal. Zowel de warmte van zijn stijl, als ook dat hij alles
van het verbond afhankelijk maakt, blijkt duidelijk wanneer hij de volgende ontroerende passage
over de dood schrijft:
O! De passage tussen de twee werelden is donker, gevaarlijk en somber. Wie kan zonder
verschrikking denken aan de jordaan van de dood, en aan het duistere gebied van het graf!
Maar boven alles moet Gods verbondsvolk bedenken dat hun Heere en Verlosser deze passage
kent, en Hij kent de andere zijde van de dood. De lijn van het verbond is erdoor getrokken,
een pad makende waar de verlosten veilig door kunnen trekken. Dit is de betekenis van
Christus bediening van het verbond: Hij heeft de sleutels van de hel en van de dood (Open. 1:
18). Het is een grote verzwakking om te denken dat Hij alleen maar aan de andere kant van
de rivier staat om de Zijnen tijdens deze passage te dirigeren en te ontvangen wanneer ze aan
de overkant gekomen zijn. Nee, het ligt alles op Hem, als de voleinder van het verbond, zelfs
door in het water te gaan om de Zijnen bij de arm te grijpen, om tussen hen en de sterke
stroom in te gaan staan om zo de kracht ervan te breken, om ze zo veilig aan de overkant te
brengen. Psalm 23: 4 ‘Al ging ik ook in een dal der schaduw des doods, ik zou geen kwaad
vrezen, want Gij zijt met mij’ (pag. 157).
In scherp contrast met vele Presbyteriaanse en Gereformeerde predikers en kerken van vandaag,
belijdt Boston heel duidelijk en krachtig dat het verbond met Christus eigen volk onvoorwaardelijk
is. De enige voorwaarde, waneer je überhaupt van een voorwaarde kunt spreken, is de verzoening
die Christus heeft bewerkt door Zijn levenslange gehoorzaamheid en door Zijn lijden en sterven.
Het genadeverbond is absoluut en onvoorwaardelijk voor ons. Het verbond is gemaakt met
Christus als vertegenwoordiger van Zijn zaad, en alle voorwaarden zijn op Hem gelegd, en
door Hem vervuld. (pag. 26)
De Presbyteriaanse leer van totale verdorvenheid sluit de mogelijkheid van een voorwaardelijk
verbond ook helemaal uit:
Dode zielen kunnen aan geen enkele voorwaarde voor eeuwig leven voldoen om zo
aangenaam te zijn voor God. Ze moeten eerst tot leven gewekt worden voordat ze iets van
dien aard kunnen doen, zelf de kleinste voorwaarde: daarom kan een voorwaardelijk verbond
voor eeuwig leven nooit gemaakt worden met zondaren op zichzelf, zeker wanneer we
bedenken dat de voorwaarden voor eeuwig leven zo hoog zijn, dat we zelfs op ons best, nog
niet kunnen voldoen aan die eisen. (pag. 22-23).
Geloof en gehoorzaamheid zijn daarom geen voorwaarden in of voor het verbond, maar veeleer de
aan de uitverkorenen beloofde goederen van de Verbondsgod op basis van Christus verzoening:
Geloof en gehoorzaamheid zijn de beloofde goederen in het verbond, op de voorwaarde ervan,
zoals reeds aangetoond, en op grond van de belofte van het verbond, worden deze gaven in
de uitverkorenen gewerkt: daarom kunnen ze niet de voorwaarde van het verbond zijn.
161 Appendix toegevoegd door de vertaler: boekbespreking door Prof. D.J. Engelsma, van Thomas Boston, „A
View of the Covenant of Grace‟, Protestant Reformed Theological Journal, vol. 25, nr. 1