Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen - Covenant ...

40
Het verbond van God en de kinderen van de gelovigen
7. Christus lammetjes verontrusten
De visie die de gedoopte kinderen als verloren ziet brengt de kerk niet alleen in conflict met de
Gereformeerde en Presbyteriaanse belijdenis, maar het betrekt haar ook in praktijken die voor een
Gereformeerde kerk niet goed te praten zijn en die schadelijk zijn voor de verbondskinderen.
Een Gereformeerde kerk die deze visie aanhangt staat toe dat kinderen, meestal tieners, publiek
belijdenis doen van hun geloof, waarbij zijzelf als ook de kerk die belijdenis zien als een puur
intellectueel instemmen met de ware leer. De belijdenis, zo wordt ook wel erkend, is geen uiting
van de mond van enig levend geloof in het hart. Het is bij die jonge persoon die belijdenis doet
geen getuigenis van de kennis van de Heere Jezus als Redder en Verlosser, en van hartelijk
vertrouwen op Jezus Christus voor zaligheid. Dit kan nooit en te nimmer de aard van de belijdenis
zijn, immers in de visie van die persoon zelf en van die kerk, is de persoon niet zalig, niet verlost.
Dit is de praktijk in de Gereformeerde Gemeenten. Ds. C. Hegeman, dominee in de Gereformeerde
Gemeenten, ontkent botweg dat zij die belijdenis van hun geloof afgelegd hebben ook geroepen
zijn om het Heilig Avondmaal te vieren. Ze hebben slechts het „kerkelijke recht‟ om aan de tafel
aan te gaan. De reden dat ze weg moeten blijven van de tafels des Heeren, hoewel ze belijdenis
van hun geloof hebben gedaan, is dat ze nog niet de „karakteristieken van het ware genadeleven
kennen‟. 81
De kerkenraad ontvangt de belijdenis van geloof van iemand van wie ze weten dat hij geestelijk
dood is. De kerk staat toe, ja stimuleert zelfs, dat de jonge mensen belijdenis doen van geloof,
waarbij die belijdenis insluit de erkenning dat ze onbekeerd zijn.
Dr. C. Steenblok, hoewel hij vanwege andere kwesties gescheiden is van de moederkerken, de
Gereformeerde Gemeenten, heeft de visie van de Gereformeerde Gemeenten op de kinderen in het
verbond toch goed weergegeven, en hij verdedigd de openbare belijdenis van geloof door gedoopte
jongeren die niet wedergeboren zijn met verve. Hoewel iemand geen belijdenis kan doen van zijn
„persoonlijke en reddende geloof‟,
„dan blijft niettemin de verplichting als gedoopte, tot onderscheid van jaren gekomen, om te
komen tot het lidmaatschap der gemeente in volle omvang. Met name artikel 28 en 29
Nederlandse Geloofsbelijdenis dringen daartoe krachtig aan. Maar wat is dan het belijdenis
doen? Wel, een belijdenis doen van de religie, dat wil dus zeggen dat men de belijdenis der
zuivere waarheid omhelst, zoals die uitgedrukt is in de Formulieren van Enigheid,
overeenkomstig Gods Woord; en dat men naar eigen overtuiging bij die waarheid wil leven
en sterven; en zich zo stelt onder de verdere zuivere bediening der genademiddelen in de
ware kerke Christi. Stelt de Doop in de uiterlijke betrekking tot het verbond en brengt ze
onder de bediening ervan, het belijdenis doen erkent en bevestigt de voor de volwassen
leeftijd verordende instellingen Gods in de plaatselijke geïnstitueerde gemeente.
Zaligmakende genade geven, is een soeverein werk Gods, maar door belijdenis des geloofs
in objectieve zin te doen en in die weg zich te verbinden om, in gebondenheid aan Gods
Woord, het gebruik van al de ten dienste staande middelen der genade te gebruiken, is
roeping voor de gedoopte. En het is de van God verordende weg om naar Zijn vrijmachtig
welgevallen te roepen tot genade en zaligheid. Er is dus wel degelijk verband tussen de Doop
en het belijdenis doen van de onherborene.‟ 82
Het is vanuit dit citaat duidelijk dat Dr. Steenblok de openbare belijdenis van geloof door niet
wedergeboren jonge mensen aanvaard. Volgens Dr. Steenblok en de Gereformeerde Gemeenten is
hiervoor plaats in een Gereformeerde kerk. Ja, dit is de roeping, vermoedelijk van God, van niet
wedergeboren, maar gedoopte, jonge mensen. Een dergelijke belijdenis is slechts een intellectueel
instemmen met de leer die de kerk hen geleerd heeft tijdens de catechisatie en de belofte om de
genademiddelen te gebruiken, dat is om naar de kerk te komen. En een dergelijke geloofsbelijdenis
is de roep van een jonge persoon, die niet wedergeboren is, tot God om genade en zaligheid, die
hij op dit moment nog niet heeft.
Dat deze praktijk niet kan worden verdedigd op basis van de Gereformeerde waarheid moet voor
iedereen duidelijk zijn. Geen enkele persoon, die nog niet wedergeboren is, of hij nu gedoopt is of
niet, heeft mogelijkheid om een geloofsbelijdenis af te leggen. Geen enkele persoon, die nog niet
wedergeboren is, of hij nu gedoopt is of niet, heeft het verlangen om zijn geloof te belijden. Geen
81 C. Hegeman, „Explanation of the Reformed Doctrine‟, pag. 70
82 Dr. C. Steenblok, „Rondom Verbond‟, pag. 44-45. Hoewel hij zich niet zo duidelijk en krachtig uitlaat als Dr.
Steenblok, ziet ds. G.H. Kersten de belijdenis, ten minste in veel gevallen, toch ook als alleen maar een publiek
instemmen met de belijdenis en een belofte om uitwendig naar deze belijdenis te leven. De Gereformeerde
Gemeenten accepteren zulke belijdenissen willens en wetens. Zie G.H. Kersten, Reformed Dogmatics, vol. 2,
Sioux Center, Iowa: Netherlands Reformed Book and Publishing Committee, 1983, pag. 469-471.